Tambacum

Tambacum^[1] (Francice Dambach-la-Ville, Germanice Dambach) est commune Francicum 2'186 incolarum (anno 2022) praefecturae Rheni Inferioris et ab anno 2021 Communitatis Europaeae Alsatiae in regione orientali olim Alsatia et a die 1 Ianuarii 2016 Alsatia Campania Arduenna et Lotharingia et nunc ex plebiscito Grand Est vocata.

De geographia

Hoc commune sub Vosego monte ad 'Viam Vinorum' dictam situm est, in circumdario Sélestat-Erstein et in cantone Barrensi. 50 chiliometra ab Argentorato a meridie distat, decem chiliometra a Selestadio a septentrione et occidente, 31 chiliometra a Colmaria (a septentrione et occidente).

Statione ferriviaria iam ab anno 1877 gaudet in linea quae Selestadio ad Tres Tabernas ducit.

De oeconomia

Iam a medio aevo atque fortasse etiam a Romana aetate Tambacenses vitis culturae et vini fabricationi sese dederunt atque ex eo opere lucrum duxerunt. Nam unum e maximis vinetis Alsatiae possidet et vicus ex omni parte vinea circumdatus est. Industrializatio quae nono decimo saeculo in cetera Alsatia maxime viguit Tambacum non tetigit. Quapropter Daktulosphaira vitifoliae exeunte saeculo vineta vastans magnam calamitatem incolis attulit. Tandem anno 1924 Salomon Lipovsky fabricam udonum sub signo Labonal creavit quae usque ad mille operarios adhibuit. Haec fabrica post varias vicissitudines hodieque udones Tambaci producit^[2]. Vinum tamen praecipuus divitiarum fons communi denuo habetur (grand cru^[3] Frankstein) atque turismus quoque paulatim crescit ob veteres domos et portas moenium medioaevalium servatas (necnon ad vinum gustandum = oenoturismus).

Historia

Aetate Galloromana in finibus communis fuit magna fabrica tegularum atque fortasse etiam villa quod nomen ipsum cum suffixo -acum indicare videtur. Undecimo saeculo regio in episcopi Argentoratensis potestatem venit qui dominus ibi esse usque ad magnas Res Novas perstitit. Tertio decimo saeculo duos vicos circumstantes deseri iussit et omnes incolas Tambacum colligi quod validis moenibus circumdedit. Hoc oppido velut propugnaculo adversus inimicos suos, comites de Egisheim-Dabo, uti volebat qui castellum summo monte Tambaco supereminente aedificarant: hodieque ruinae castelli de Bernstein procul conspicuae sunt. Bernstein Germanice tamquam "saxum ursi" interpretari licet (Bär + Stein) et fortasse origo fuit ursorum et in insigni urbis et in fontana praesentium.

Anno 1444 Tambacum a mercennariis obsidetur quibus praeerat futurus Ludovicus XI qui dono ab episcopo accepto urbi postremo pepercit. Anno 1493 incolae seditionibus agricolarum sese coniungunt quae Germanice apellatae sunt Bundschuh e caligis corrigiatis quas tum gerebant rusticani. Anno 1525 rustici iterum contra dominos et episcopum arma capiunt sed ad vicum proximum Scherwiller ab exercitu ducali e Lotharingia veniente die 20 Maii victi sunt: quinque milia eorum trucidantur quorum ossa sunt qui putent in ossuario capellae Sancti Sebastiani Tambaci collecta esse.

Maxima damna tamen Bello triginta annorum passi sunt cum ab anno 1632 Suecicae et Francogallicae copiae oppidum occuparunt. Multa vectigalia exigunt sed incolarum vitis aliquatenus parcunt. Anno 1642 impetus Lotharingiae ducis repellitur. Circa eadem tempora strigarum iudicia habita sunt. In censu anni 1664 Tambacum 1305 incolas habebat. Saeculo exeunte Tambacum in administrationis Francogallicae iurisdictionem venit quae episcopo Argentinensi succedit. Communitas Iudaea ibi consedit quae synagogam aedificavit.

Notae

↑ Fons nominis Latini. In regestis parochialibus Dambachium quoque legitur, scilicet Germanici nominis latinizatio.
↑ Les Echos 9 Iulii 2022
↑ Haec verba Francica "optimum vinetum" valent atque appellatio publice protecta est.

Nexus interni

Index communium praefecturae Rheni Inferioris

Nexus externi

Vicimedia Communia plura habent quae ad Dambach-la-Ville spectant.

Tambaci pagina interretialis

Situs geographici et historici: Locus: 48°19′26″N 7°25′39″E • OpenStreetMap • GeoNames • Thesaurus Getty • "67084" apud INSEE

De hoc communi apud Cassini
Videogramma ad Tambaci periegesim invitans
Insigne Tambaci nono decimo saec. pictum apud Gallica.
La genizah de la synagogue de Dambach-la-Ville

Plura legere si cupis

Annuaire de la Société d'histoire et d'archéologie de Dambach-la-Ville, Barr, Obernai, 1967-
Dambach-la-Ville : cité médiévale, Argentorati, Carré blanc, 2008
Claire Decomps, "La mise au jour et l’étude de la genizah de Dambach-la-Ville" in Archéologie du judaïsme en Europe, CNRS, 2023: 103-120
Michael Herbig, Bernstein und Dambach : Beschreibung und Geschichte, Argentorati, 1907
Suzanne Meyer, Dambach-la-ville (Bas-Rhin) : livre des familles 1596-1910, Argentorati, Cercle Généalogique d'Alsace, 2012. Tria volumina.

[1] Fons nominis Latini. In regestis parochialibus Dambachium quoque legitur, scilicet Germanici nominis latinizatio.

[2] Les Echos 9 Iulii 2022

[3] Haec verba Francica "optimum vinetum" valent atque appellatio publice protecta est.

[1]

[2]

[3]