Lingua naturalis
Lingua naturalis, vel usitatus, solitus, sive cotidianus, in neuropsychologia, linguistica, et philosophia linguae, est ulla lingua quae in cerebris hominum inconsulte oritur. Usitate ergo, hae sunt linguae quibus homines utuntur ad se communicandos, num loquendo, gesticulando, tangendo, vel scribendo. A linguis artificiosis et formalibus, sicut illae ad computatra programmanda et ad logicam investigandam adhibitae, distinguuntur.[1]
Nexus interni
- Grammatica universalis
- Lingua artificiosa
- Lingua creola
- Linguistica historica
- Onomatopoeia
- Taxinomia linguistica
Notae[recensere | fontem recensere]
- ↑ Lyons 1991:68–70.
Bibliographia[recensere | fontem recensere]
- Fernandes, Keith. 2008. On the Significance of Speech: How Infants Discover Symbols and Structure. Ann Arbor Michiganiae: ProQuest. ISBN 9781243524065.
- Lyons, John. 1991. Natural Language and Universal Grammar. Novi Eboraci: Cambridge University Press. ISBN 9780521246965.
- Musso, M., A. Moro, V. Glauche, M. Rijntjes, J. Reichenbach, C. Büchel, et C. Weiller. 2003. Broca's area and the language instinct. Nature Neuroscience 6:774–781.
- ter Meulen, Alice. 2001. Logic and Natural Language. In The Blackwell Guide to Philosophical Logic, ed. Lou Goble. Blackwell.
- Winograd, Terry. 1972. Understanding Natural Language. Novi Eboraci: Academic Press. ISBN 0127597506.
 |
Haec stipula ad linguam vel ad linguisticam spectat. Amplifica, si potes! |