Elegia

-2 Latinitas huius rei dubia est. Corrige si potes. Vide {{latinitas}}.

Elegia, a Guillelmo Adolpho Bouguereau anno 1899 picta.

Poësis elegiaca sive Elegia est genus poeticum, conditum super formam copulae in duo partes divisae: cuius prima pars est hexametrum dactylicum, sicut in epico carmine; et secunda pars, pentametrum dactylicum. Notandum est quod - est syllaba longa, u syllaba brevis, et U aut una longa aut duae breves:

- U | - U | - U | - U | - u u | - -

- U | - U | - || - u u | - u u | -

Ad exemplum:

Pieridas, pueri, doctos et amate poetas,

Aurea nec superent munera Pieridas.

–Albius Tibullus

Fama est in antiquo tempore elegiam fuisse cantatam ad tibias, etiam poetas elegiacos fuisse atque tibicines, vero enim et illum Mimnernum esse tibicinem et amatorem tibicinarum.

Historia

In principio, tantum Graeci antiqui elegia utuntur in carmine funerali. Nomen huius poetici generis igitur putantur venire ex Graecis verbis ε, λεγε ε, λεγε quae dicunt Latine "Vae, plora vae, plora!". Qua de causa hac significatione homines hodie interdum verbis elegia et elegiaca utuntur pro picturis et alis operibus de luctu et tristitia.

Per formam, elegia constat proxime ad heroicum versum. Ast elegiae materia saepe tracta est e convivio et amatorum moribus, non a magnis gestis proeliorum regumque.

O numquam pro me satis indignate Cupido → hexametrum

O in corde meo desidiose puer, → pentametrm

Quid me, qui miles numquam tu signa reliqui, → hexametrum

Lædis, et in castris vulneror ipse meis ? → pentametrum

–Publius Ovidius Naso, Amores, II, 9, v. 1-4.

Clariores poetae elegiarum

• Solon
• Theognis
• Mimnermus
• Gaius Valerius Catullus
• Publius Ovidius Naso
• Sextus Aurelius Propertius
• Albius Tibullus