Quantum redactiones paginae "Nicolaus Chamfort" differant
| Linea 10: | Linea 10: | ||
== Nexus externi == |
== Nexus externi == |
||
{{CommuniaCat|Sébastien-Roch Nicolas de Chamfort|Nicolaum Chamfort}} |
{{CommuniaCat|Sébastien-Roch Nicolas de Chamfort|Nicolaum Chamfort}} |
||
*[https://fr.wikisource.org/wiki/Auteur:Sébastien-Roch_Nicolas_de_Chamfort Vicifontis scaturigo] |
|||
*[https://www.academie-francaise.fr/les-immortels/sebastien-roch-nicolas-dit-chamfort In paginis immortalium Academicorum] |
*[https://www.academie-francaise.fr/les-immortels/sebastien-roch-nicolas-dit-chamfort In paginis immortalium Academicorum] |
||
*[https://fr.wikiquote.org/wiki/Sébastien-Roch_Nicolas_de_Chamfort Effata et sententiolae eius] |
*[https://fr.wikiquote.org/wiki/Sébastien-Roch_Nicolas_de_Chamfort Effata et sententiolae eius] |
||
Emendatio ex 06:29, 17 Augusti 2021
Nicolaus Chamfort (natus Sébastien-Roch Nicolas die 6 Aprilis 1741 ad Clarum Montem Arverniae; Lutetiae die 13 Aprilis 1794 mortuus) fuit scriptor Francicus et unus ex Moralistis Francicis.
Vita
Filius feminae patriciae et parochi de tenero ungui ab negotiatore Francisco Nicolas eiusque uxore educatus est, quorum infans paulo ante mortuus erat.[1] Adulescens Lutetiam petivit et in Collegio Petri Grassin theologus factus est. Cursum honoris ecclesiasticum spernens paedagogi munere fungebatur et Coloniae Agrippinae (anno 1761) et Lutetiae. Anno 1764 e scaenis Parisiensibus comoedia praetitulata La jeune Indienne feliciter producebatur, quippe quae notionem de cultibus humanis variis isto tempore sat popularem tractaret. Chamfort rhetor laudibus (e.g. Éloge de Molière, 1769; Éloge de Lafontaine, 1774) palmas tulit et tragoedia Mustapha et Zéaugir (1778) Mariae Antoniae reginae plausum nactus est. Ibi de fratrum amore agitur, qui eventu maxime infausto concussus est. Victum pecuniarium annualem adeptus secretarius principis Ludovici V Iosephi (Bourbon-Condé) factus est. Anno 1781 autem in Academiam Francicam cooptatus est. Maximi momenti est opus post mortem editum cui titulus Pensées, maximes, anecdotes, dialogues (1803).
Rebus novis Francicis saevientibus Chamfort haesitanter varios inter greges pendebat. Sententias praeconiales, dictus, orationes factionibus diversis copiose dabat. Verisimiliter Chamfort ipse illud praeclarum manifestum Emmanuelis Iosephi Sieyès Qu’est-ce que le Tiers État? titulavit.[2] Honoratus Gabriel de Riqueti, comes de Mirabeau dixit Nicolaum Chamfort Orationem contra academias et dictum revolutionarium guerre aux chateaux, paix aux chaumières pepigisse.[3]. Anno 1834 Georgius Büchner id in schedula volitanti praetitulata Der Hessische Landbote Theodisce (Friede den Hütten - Krieg den Palästen) vulgavit et praedicavit.
Girumnenses et Ioannes Maria Roland de La Platière eum Bibliothecae Nationalis Francicae praesidem fecerunt. Maximiliano de Robespierre dictatore proscriptus et in carcerem coniectus est. Chamfort autem, cum amicitiam erga Girumnenses abdicavisset, elaqueatus est. Tunc, quin iterum a tyranni subministratoribus caperetur, ad ultimum supplicium progrediebatur. Tentamine non perfecto vulneratus paulo post naturae concessit.
Nexus externi
|
Vicimedia Communia plura habent quae ad Nicolaum Chamfort spectant. |
Notae
- ↑ Claude Arnaud: Chamfort – Die Frauen, der Adel und die Revolution. Matthes & Seitz, Berolini 2007
- ↑ A. Reissig: "Sébastien-Roch-Nicolas Chamfort. Ein Schriftsteller Aus Der Französischen Revolutionszeit." Apud: Zeitschrift Für Neufranzösische Sprache Und Literatur, tomus 5, 1883, p. 251: textus completus
- ↑ Hasselbach, Karlheinz: Georg Büchner. Literaturwissen für Schule und Studium. Reclam, Stuttgart 1997. p. 27.