Quantum redactiones paginae "Renatus Andegavensis" differant

E Vicipaedia
Content deleted Content added
mNo edit summary
bibl
Linea 61: Linea 61:
* Jacques Levron, ''Le Bon Roi René''. Lutetiae: Arthaud, 1973
* Jacques Levron, ''Le Bon Roi René''. Lutetiae: Arthaud, 1973
* Françoise Robin, ''Le Roi René : Prince des fleurs de lys''. Éditions Ouest-France, 2015. ISBN 978-2-7373-6445-7
* Françoise Robin, ''Le Roi René : Prince des fleurs de lys''. Éditions Ouest-France, 2015. ISBN 978-2-7373-6445-7
* F. L. de Villeneuve Bargemont, ''Histoire de René d'Anjou, roi de Naples, duc de Lorraine et cte de Provence''. Lutetiae: Blaise, 1825 {{GB|92EOAAAAQAAJ|vol. 1}} {{GB|E2IOAAAAQAAJ|vol. 2}} {{Google Books|JWIOAAAAQAAJ|vol. 3}}


; Biographica et historica
; Biographica et historica

Emendatio ex 13:13, 4 Iunii 2020

Wikidata Renatus Andegavensis
Res apud Vicidata repertae:
Renatus Andegavensis: imago
Renatus Andegavensis: imago
Renatus Andegavensis: subscriptio
Renatus Andegavensis: subscriptio
Nativitas: 19 Ianuarii 1409, 16 Ianuarii 1409; Andecavis
Obitus: 10 Iulii 1480, 1480; Aquae Sextiae
Patria: Francia Borboniensis

Familia

Genitores: Ludovicus II Andegavensis; Yolanda Aragoniae
Coniunx: Isabella, Duchess of Lorraine, Jeanne de Laval
Proles: John II, Duke of Lorraine, Louis of Anjou, Marquis of Pont-à-Mousson, Yolande of Anjou, Nicolas of Anjou, Margarita Andegavensis, Charles of Anjou, Isabel of Anjou, René of Anjou, Ann of Anjou, John, Bastard of Anjou, Blanche d'Anjou
Familia: House of Valois-Anjou

Insignia heraldica

Renatus Andegavensis: insigne
Renatus Andegavensis: insigne

Renatus Andegavensis cognomento bonus,[1] Francogallice René d'Anjou atque saepe le bon roi René,[2] fuit nobilis Franciae qui etiam regna transmarina sibi vindicavit, videlicet Hierosolymitanum, Neapolitanum, Siculum. Filius fuit Ludovici II ducis Andecavensis et Yolandae Aragonensis. Pater fuit Margaritae Andegavensis reginae Angliae. Neque Hierosolymam neque Siciliam unquam visitavit. Neapoli haud regnavit, nisi quod inter annos 1437 et 1442 in terris huius regni vano militabat. Francogallice de amore et de nobilitate scripsit. Ordinem crescentis lunae anno 1448 condidit.

De vita

Renatus die fere 16 Ianuarii 1409 in castello Andegavensi natus est ubi pater, qui ante decem annos e Neapoli expulsus erat, ducatum suum Andecavensem gubernabat. Praenomen ad honorem sancti episcopi Andegavensis Renati datum est. Frater natu maximus Ludovicus haeres fuerit tam huius ducatus quam comitatus Provinciae; soror natu maior Maria anno 1413 desponsa est Carolo duci Pontievriae, cui Renatus annis insequentibus contubernalis erat dum Carolus (rex Francorum futurus) sub Yolandae tutela vivebat. Patre anno 1417 mortuo, Renatus breve temporis spatium cum matre fratribusque Caroloque remansit, sed anno 1419 Isabellae Lotharingiae sponsus est e consiliis coniunctis Yolandae matris et Ludovici, cardinalis episcopi ducisque Barri. Nancei deinde apud illam socrumque Carolum ducem educatus est in prisco castello ducali (quod nepos Renatus II stilo novo reconstruxerit).

Isabellam die 24 Octobris 1420 in matrimonium duxit. Ex ea inter annos 1424 et 1437 decem liberos genuit. Ludovicus Barrensis gubernium ducatus sui anno fere 1420 Renato et Isabellae confidit. Mariam Renati sororem Carolus Valesius anno 1422 in matrimonium duxit eodemque anno rex Francorum proclamatus est. Anglis devictis et e maiori Franciae parte expulsis, Carolus denuo die 17 Iulii 1429 consecratus est in ecclesia cathedrali Remensi, Renato cum aliis regni nobilibus adstante. Die 15 Augusti huius anni Renatus exercitum suum iuxta copias Francicas contra Anglos ad Montem Speculatorium duxit, ubi tandem proelium nullum commissum est.

Ludovico duce mortuo, Renatus ducatum Barri die 26 Iunii 1430 accepit. Socro mortuo anno 1431 iure uxoris dux Lotharingiae factus est, non sine aemulis: Antonius enim comes Vaudimontii (quam Renatus iam anno 1424 in proelio devicerat), iterum de ducatu cum socio Philippo Bono bellum gerente, Renatus die 2 Iulii 1431 proelio captus, Divione apud Philippum incarceratus est. Post decem menses liberatus filios Ioannem et Ludovicum invicem tradere coactus est; sed ducatum, ab uxore hos menses directum, anno 1434 manibus imperatoris Sigismundi rite accepit, quam rem aegre ferens Philippus eum statim in carcerem revocavit et duos annos retinuerit. Captivus interdum dux Andegavensis comesque Cenomannensis et Provinciae die 12 Novembris 1434 factus est, fratre Ludovico hoc die mortuo. Eodem casu regnum Neapolitanum mox accepit, cuius regina Ioanna II, filiis carens, Ludovicum haeredem suum anno 1431 constituerat: illa enim die 2 Februarii 1435 mortem obiit. Ergo qui carcerem dux Barri et Lotharingiae intraverat, anno 1437 plures titulos gerens exiit (Ioanna enim se reginam Hierosolymae, Siciliae et Hungariae proclamare solebat).

Uxor Isabella, titulo locum tenentis a marito captivo ornata, iam Neapolim die 25 Octobris 1435 progressa est cum filio natu secundo Ludovico.[3] Ibi Castellum Capuanum(it) sibi domum principalem constituit, sed non sine aemulo regnum pro marito suscepit. Alphonsus enim cognomento "magnanimus", iam Aragoniam et Siciliam possidens, sibi regnum Neapolitanum vindicabat. Incarceratus et ille a duce Mediolanensi Philippo Maria Vicecomite, eodem mense Octobri 1435 liberatus est ut Neapolim, Mediolanensibus annutantibus conquisiverit. Isabella, papa Eugenio IV favente, cum exercitu ab Ioanne Maria Vitelleschi cardinale conducto una cum militibus suis bellum contra Alphonsum gerebat.

Renatus ipse mense Februario 1437 liberatus terras suas Lotharingiam et Andecavensem visitavit necnon Provincia (quam usque adeo nunquam viderat).[4] Andecavis in urbe matrimonium celebravit filii natu maximi Ioannis quem ducem Calabriae creavit.[5] Renatus filiusque Ioannes Neapolim die 9 Maii 1438 pervenerunt,[6] filio Ludovico statim Nanceium misso, titulis marchionis Pontis Montionis et gubernatoris comitatus Barrensis, mox etiam ducatus Lotharingiae locum tenentis.[7] Alphonsus cum fratre Petro bellum gerens die 17 Octobris 1438 urbem Neapolim cepit, Petro ipso in obsidione interfecto. Renatus post duos menses urbem sibi vindicavit, sed, impensis semper crescentibus, successu militari semper incerto, Isabella e Neapoli discedens Provinciam mense Augusto 1440 petivit.[8] Anno insequenti Alphonsus iterum Neapolim conquisivit cum urbibus arcibusque provinciarum pluribus. Renatus e regno fere onmi exclusus anno 1442 Romae subsidium apud papam Eugenium IV iterum postulavit, sed vano. Inde uxorem secutus est, regno Neapolitano amissa.

Dum Massiliae in Provincia res huius comitatus iuxta Isabellam uxorem corrigebat, mater Yolanda, qui locum tenens ducatum Andecavensem pro filio suo gubernabat, die 14 Novembris 1442 mortua est.[9] Quo ducatu his annis ab exercitu Anglo minato, Renatus de pace cum Anglis componenda iam fortasse cogitabat. Ergo decretis Provincialibus Massiliae et Tarascone latis ad aulam regis Francici Caroli VII cum Isabella properavit, qui, Guienna nuper devicta, mense Martio 1443 Tolosae morabat cum regina Maria Renati sorore.[10]

Anno insequenti e consiliis politicis praesertim Caroli ducis Aurelianensis ipsiusque Renati inter Francicos, Henrici Beaufort cardinalis inter Anglos, pacem inter duas nationes componendam proiectum est. Die 28 Maii 1444 per inducias Turonenses conventa est, legatis Anglicis Henrico Beaufort et comite Suffolciae Willelmo de la Pole cum Adamo Moleyns decano Wintoniensi, pacem duos annos inter Francos et Anglos fore, provincias Andecavensem Cenomanensemque regno Francico dandas, matrimonium regis Henrici cum Margarita Renati filia celebrandum: qui iam ante quattuor dies Turonis in basilica S. Martini sponsi erant, officiante legato apostolico Petro de Monte, adstante rege Francico Carolo VII delphinoque Ludovico.[11]

[...]

Nutrice Renati sororisque Mariae Typhaena la Magine anno 1459 mortua, Renatus sepulturam in ecclesia Nostrae Dominae de Andiliaco Salmurii suburbio erigere curavit, hoc carmine inscripto:

Ci gist la nourrice Thiephaine
La Magine, qui ot grant paine
A nourrir de let en enfance
Marie d'Anjou royne de France
Et apres son frere René ...[12]

[...]

Sepultus est in ecclesia cathedrali Andecavensi.

Scripta

Fontes de vita et opere Renati Andegavensis

Notae

  1. "Renatus ille, cognomine Bonus, Rex Neapolis et Siciliae, Dux Andegavensis, Comes Provinciae, filius fuit Ludovici III. Regis Neapolitani": Caspar Sagittarius, 1691 (p. 20 apud Google Books)
  2. "madame Marguerite Danjou fille du bon roy Rene": Jean de Bourdigné, Hystoire agrégative des annales et cronicques d'Anjou (f. 166r apud Google Books)
  3. Augustin Calmet, Histoire ecclésiastique et civile de Lorraine (1728) vol. 2 (col. 790 apud Google Books); #Russo (2016)
  4. #Frizet (2009) nota 4
  5. Augustin Calmet, Histoire ecclésiastique et civile de Lorraine (1728) vol. 2 (col. 805 apud Google Books); Medlands
  6. Gaspare Fuscolillo, Chronica vol. 1 p. 46 (fide Medlands)
  7. #Russo (2016); Medlands
  8. #Russo (2016)
  9. #Lecoy de la Marche (1875) vol. 1 p. 226
  10. #Lecoy de la Marche (1875) vol. 1 pp. 226-229
  11. #Lecoy de la Marche (1875) vol. 2 pp. 254-257
  12. #Lecoy de la Marche (1875) vol. 1 pp. 6-7
  13. Géza Szentmártoni Szabó, "Du péril de Parthénope : la découverte de la version intégrale du panégyrique de René d’Anjou par Janus Pannonius" in #Matz et Tonnerre (2011) pp. 287-312

Bibliographia

Editiones operum et documentorum
  • Albert Lecoy de La Marche, ed., Extraits des comptes et mémoriaux du roi René: pour servir à l'histoire des arts au XVe siècle. Lutetiae: Picard, 1873 (Textus apud Google Books)
  • Comte de Quatrebarbes, ed., Oeuvres complètes du roi René. Andecavis: Cosnier et Lachaise, 1843-1846 (vol. 1) (vol. 2) (vol. 3) (vol. 4 apud Google Books); 2a ed. Lutetiae, 1849 (vol. 1) (vol. 2)
Colloquia
  • Le roi René: René, duc d’Anjou, de Bar et de Lorraine, Roi de Sicile et de Jérusalem, roi d’Aragon, comte de Provence (1409-1480). Avennione, 1986
  • Jean-Michel Matz, Noël-Yves Tonnerre, edd., René d'Anjou (1409-1480): pouvoirs et gouvernement. Redonis: Presses Universitaires de Rennes, 2011. ISBN 978-2-7535-1702-8 Textus
  • Jean-Michel Matz, Élisabeth Verry, edd., Le Roi René dans tous ses États. Lutetiae: Éditions du patrimoine, Centre des monuments nationaux, 2009. ISBN 978-2-7577-0069-3
Vitae
  • Noël Coulet, Alice Planche, Françoise Robin, Le Roi René: le prince, le mécène, l'écrivain, le mythe. Aquis Sextiis: Édisud, 1982
  • Jean Favier, Le Roi René. Lutetiae: Fayard, 2008. ISBN 978-2-213-63480-7
  • Marie Louyse de Garnier Des Garets, Un artisan de la renaissance française au xve siècle, le Roi René (1409-1480). Éditions de la table ronde, 1946
  • Albert Lecoy de La Marche, Le roi René, sa vie, son administration, ses travaux artistiques et littéraires, d'après les documents inédits des archives de France et d'Italie. 2 voll. Lutetiae: Firmin-Didot, 1875 vol. 1 2 apud Gallica
  • Jacques Levron, Le Bon Roi René. Lutetiae: Arthaud, 1973
  • Françoise Robin, Le Roi René : Prince des fleurs de lys. Éditions Ouest-France, 2015. ISBN 978-2-7373-6445-7
  • F. L. de Villeneuve Bargemont, Histoire de René d'Anjou, roi de Naples, duc de Lorraine et cte de Provence. Lutetiae: Blaise, 1825 (vol. 1) (vol. 2) (vol. 3 apud Google Books)
Biographica et historica
  • R. Busquet, "Les Créations administratives, judiciaires et fiscales du roi René en Provence" in Mémoires de l’Institut historique de Provence vol. 1 (1924) pp. 12-57
  • N. F. Faraglia, Storia della lotta tra Alfonso V d’Aragona e Renati d’Angiò. Lanciano, 1908
  • Yannick Frizet, Louis XI, le roi René et la Provence. Aquis Sextiis: Presses Universitaires de Provence, 2015. ISBN 978-2-85399-970-0
  • Christian de Mérindol, Le Roi René et la seconde Maison d'Anjou: emblématique, art, histoire. Lutetiae: Le Léopard d'or, 1987. ISBN 2-86377-057-8
  • Christof Ohnesorge, "Les ambitions et l’échec de la seconde maison d’Anjou (vers 1380-vers 1480)" in Noël-Yves Tonnerre, Élisabeth Verry, edd., Les Princes angevins du xiiie au xve siècle : un destin européen (Redonis: Presses universitaires de Rennes, 2003. ISBN 2-86847-735-6 ~) pp. 265-276
  • Michael T. Reynolds, "René of Anjou, King of Sicily, and the Order of the Croissant" in Journal of Medieval History vol. 19 (1993) pp. 125–161
  • Hélène Schneider, "Le roi René et le Barrois dans les années 1470: l'apport de ses lettres patentes" in Patrick Gilli, Jacques Paviot, edd., Hommes, cultures et sociétés à la fin du Moyen Âge: Liber discipulorum en l'honneur de Philippe Contamine (Lutetiae: Presses de l'Université de Paris-Sorbonne, 2012. ISBN 978-2-84050-845-8) pp. 361-374
De scriptis et patronatu
  • J.-H. Albanès, "La bibliothèque du roi René" in Revue des sociétés savantes des départements 5a ser. vol. 8 (1874) pp. 301-310
  • Anna Orriols Alsina, "De René d’Anjou y Jeanne de Laval a Regnault et Janneton: ambientes artísticos" in N. A. Elaguina et al., edd., Les amours de René d’Anjou. Libro de Estudios (Petropoli: Biblioteca Nacional de Rusia, 2005)
  • G. Biancotto, "La Cour de René d’Anjou et les premières traductions d’œuvres italiennes en France" in Ch. Brucker, ed., Traduction et adaptation en France à la fin du Moyen Âge et à la Renaissance: actes du colloque de Nancy, 199522 (Lutetiae, 1997) pp. 187-203
  • Nicolas Bock, "Médailles et humanisme. René d’Anjou et la diplomatie artistique en Italie" in Florence Bouchet, ed., René d’Anjou, écrivain et mécène (1409-1480) (2011) pp. 159-177
  • Florence Bouchet, ed., René d’Anjou, écrivain et mécène (1409-1480). Tornaci: Brepols, 2011. ISBN 978-2-503-53350-6
  • Chantal Connochie-Bourgne, Valérie Gontero-Lauze, edd., Les arts et les lettres en Provence au temps du roi René. Aquis Sextiis: Presses Universitaires de Provence, 2013. ISBN 978-2-85399-889-5 Index huius operis Recensio huius operis
  • Y. Esquieu, N. Coulet, "La Musique à la cour provençale du roi René" in Provence historique vol. 31 (1981) pp. 299-312
  • Yannick Frizet, "Les apports culturels de deux grands princes français en Provence, René d’Anjou et Louis XI" in Les Arts et les Lettres en Provence au temps du roi René, Actes du colloque international tenu en 2009 pp. 141-157
  • Marc-Édouard Gautier, François Avril, edd., Splendeur de l'enluminure: le roi René et les livres. Arelate: Actes Sud, 2009. ISBN 978-2-7427-8611-4
  • Jean-Michel Matz, "La « bibliothèque » de René d’Anjou : un instrument de gouvernement ?" in Jean-Michel Matz, Noël-Yves Tonnerre, edd., René d'Anjou (1409-1480): pouvoirs et gouvernement (2011 ~) pp. 339-354
  • C. Murciaux, "René d’Anjou peintre, poète et mystique" in La Table ronde no. 165 (1961) pp. 7-28
  • J. Renouvier, Les Peintres et enlumineurs du roi René. Montispessulani, 1857
  • Françoise Robin, La Cour d'Anjou-Provence. La vie artistique sous le règne de René. Lutetiae: Picard, 1985
De fortuna
Aliae encyclopaediae

Nexus externi

Vicimedia Communia plura habent quae ad Renatum Andegavensem spectant.
Lexica biographica:  • Большая российская энциклопедия • Gran Enciclopèdia Catalana • Dizionario biografico degli Italiani • Deutsche Biographie • Store norske leksikon