Quantum redactiones paginae "Ioannes Racine" differant

E Vicipaedia
Content deleted Content added
No edit summary
Linea 1: Linea 1:
[[Fasciculus:Jean racine.jpg|thumb|Ioannes Racine]]
[[Fasciculus:Jean racine.jpg|thumb|Ioannes Racine]]
[[File:1989 CPA 6078.jpg|thumb|Pittacium cursuale [[unio Sovietica|Sovieticum]], 1989]]
''' Ioannes Racine''' (natus in [[La Ferté-Milon]] die [[21 Decembris]] [[1639]] – mortuus est [[Lutetia]]e die [[21 Aprilis]] [[1699]]) fuit clarus scriptor una cum [[Petrus Corneille|Petro Corneille]] illustrissimus [[Francia|Francicus]] [[tragoedia]]rum autor. Ioannes Racine anno [[1672]] in [[Academia Francica|Academiam Francicam]] cooptatus est. Et filius eius [[Ludovicus Racine]] poeta fuit.
''' Ioannes Racine''' (natus in [[La Ferté-Milon]] die [[21 Decembris]] [[1639]] – mortuus est [[Lutetia]]e die [[21 Aprilis]] [[1699]]) fuit clarus scriptor una cum [[Petrus Corneille|Petro Corneille]] illustrissimus [[Francia|Francicus]] [[tragoedia]]rum autor. Ioannes Racine anno [[1672]] in [[Academia Francica|Academiam Francicam]] cooptatus est. Et filius eius [[Ludovicus Racine]] poeta fuit.



Emendatio ex 13:25, 5 Februarii 2020

Ioannes Racine
Pittacium cursuale Sovieticum, 1989

Ioannes Racine (natus in La Ferté-Milon die 21 Decembris 1639 – mortuus est Lutetiae die 21 Aprilis 1699) fuit clarus scriptor una cum Petro Corneille illustrissimus Francicus tragoediarum autor. Ioannes Racine anno 1672 in Academiam Francicam cooptatus est. Et filius eius Ludovicus Racine poeta fuit.

Vita

Mox orbus factus est et educationem suam Portu Regio in gymasio ab iesuitis habuit. Magistri eius fuerunt Ludovicus Isaac Lemaistre de Sacy et Claudius Lancelot (in litteris Graecis). Cum studia Lutetiae in Collegio Harcourt terminavisset, omnino se litteris dedebat. Oda in matrimonium regis Ludovici XIV »Les nymphes de la Seine« (1660) salarium ei attulit et aliae duae odae vel emeritorium. Insuper Molière et Nicolaum Boileau ea occasione cognovit; omnia haec emolumento poetico valde bona fuere. Molière consulente folia cum tragoedia prima praetitulata »Théagène et Chariclée« discidit exaraturus »La Thébaïde, ou les frères ennemis« cui anno 1664 valde plausum est. In ista tragoedia velut in »Alexandre« (1665) adhuc Petrum Corneille imitabatur, cum apud »Andromaque« (1667) vinculis istis se liberaret. Rixae internae et contradicitones, quae in operibus omnibus inveniuntur, in tragoedia citata iam insunt. Anno 1668 scripta est comoedia mediocris »Les plaideurs«, imitatio docta operis »Vesparum« Aristophanis. Per se bona tragoedia sequens cui titulus »Britannicus« (1669) non omnibus placuit, econtra tragoedia idyllica et tenera »Bérénice« (1670) utique. Minus accurate scriptum est opus »Bajazet« (1672) ubi saltem argumenta nova placita fuere. »Mithridate« (1673) quoad characterum picturam et physiognomiam comparationem facile ferre potuerit. »Iphigénie« (1674) in Francogallis poeseos dramaticae artificium maximum putatur contradictionem morum Francogallicorum et habituum antiquorum patiens. Econtra laus omnis debetur tragodiae »Phèdre« (1677), ubi amor tragicus vehementer depingitur. Cum eius adversarii autem Phaedram malam domini Pradon praeferebant, Racine theatrum reliquit. Iam anno 1673 academianus fuit et anno 1677 in matrimonium duxit Catharinam Romanet. Maritus eius pietatem magis magisque amplexus est. Eo novo animo opera duo religiosa pepigit domna de Mainenton, regia amica, postulante, nempe: »Esther« (1689) et »Athalie« (1691). Ambo dominulae de St.-Cyr dedicata sunt, pulcherrimae gemmae theatri Francici, quas non solum aula regia verum etiam iesuitae minoris aestimabant. Ludovicus rex, qui eum rerum gestarum scriptorem instituerat, diu ei favebat antequam librum de populo nimiis vectigalibus oppresso scriberet.

Gravitudo

Racine ideas severas Iansenismo cum aulica vivendi ratione unificavit. Tragicis Graecis in simplicitate componendi se appropinquabat, unitatem loci temporisque cum lingua digna stricte observans. Heroes et heroinas historiae Graecae Romanaeque mutuos sumpsit. Muliebres sensus nemo in Francia ut Racine narrare quivit, quamvis personae virilissimae minus bene tractantur. Phantasia pusilla dotatus in omni mytho dramatico argumentum omnibus placens efferre potuit. Et argumenta minora maiora reddidit; eleganter in lingua versificationeque tragoediarum effectum grandiorem fecit. In lyricis ante omnia excellunt odae spiritales, in orationibus maximi momenti est una in Petrum Corneille habita vere classica. De gustu et visionibus eius docemur in litteris Nicolao Boileau sive filio datis. Ceterum, alia bona opera erant tam »Histoire de Port-Royal« quam »Lettres à l'auteur des hérésies imaginaires« (1666). In urbe patrio ei monumentum erectum est, quod fecit David.

Opera

  • Ode sur la convalescence du roi (Carmen de salute regis restituta, 1663)
  • La renommée aux muses (Fama ad musas, 1663)
  • La Thébaïde, ou les frères ennemis (Thebais, sive fratres inimici, 1664)
  • Alexandre le grand (Alexander Magnus, 1665)
  • Andromaque (Andromache, 1667)
  • Les plaideurs (Litigatores, 1668)
  • Britannicus (1669)
  • Bérénice (Berenice, 1670)
  • Bajazet (Baiazethes, 1672)
  • Mithridate (Mithridates, 1673)
  • Iphigénie (Iphigenia, 1674)
  • Phèdre (Phaedra, 1677)
  • Œuvres (Opera, 1679)
  • Esther (1689)
  • Athalie (Athalia, 1691)

Fons

Meyers Großes Konversations-Lexikon, vol 16. Lipsiae 1908, . 544 (hic in interreti)

Bibliographia

  • André Blanc: Racine : trois siècles de théâtre Lutetiae : Fayard, 2003, ISBN 2-213-61549-7
  • Georges Forestier: Jean Racine. Gallimard, Lutetiae 2006, ISBN 978-2-07-075529-5
  • Raymond Picard: La carrière de Jean Racine, Gallimard, Lutetiae 1956 / 1961 / 1979, ISBN 2070250830
  • John Sayer: Jean Racine. Life and legend. Lang, Oxoniae 2006, ISBN 3-03910-925-1
  • Roland Barthes: Am Nullpunkt der Literatur (Sur Racine, essais critiques 1). Suhrkamp, Francofurti 2006, ISBN 3-518-12471-4
  • Pia Claudia Doering: Jean Racine zwischen Kunst und Politik. Lesarten der Alexandertragödie. Winter, Heidelbergae 2010, ISBN 978-3-8253-5728-3
  • Jean Firges: Jean Racine, Phèdre. Die Dämonie der Liebe. Exemplarische Reihe Literatur und Philosophie, 23. Sonnenberg, Annweiler 2008, ISBN 978-3-933264-50-3
  • Lucien Goldmann: Der verborgene Gott. Studie über die tragische Weltanschauung in den „Pensées“ Pascals und im Theater Racines; Dt. zuerst Luchterhand, Neuwied 1971 u. ö. ISBN 3472725877; Suhrkamp stw 491, Francofurti 1985 ISBN 3518280910
  • Henning Krauß, Till R. Kuhnle, Hanspeter Plocher (ed.): 17. Jahrhundert. Theater. Stauffenburg, Tübingen 2003, ISBN 3-86057-902-9
  • Wolfgang Theile (ed.): Racine. WBG, Darmstadii 1976, ISBN 3-534-06237-X (Wege der Forschung; 402)
  • Anke Wortmann: Das Selbst und die Objektbeziehungen der Personen in den weltlichen Tragödien Jean Racines, Königshausen & Neumann, Herbipoli 1992, ISBN 978-3884796948

Lege etiam

Nexus externus

Vicimedia Communia plura habent quae ad Ioannem Racine spectant.