Dido

Vide etiam paginam discretivam: Dido (discretiva)

Cena Didonis et Aeneae in libro manu scripto saec. V (nomine "Vergilius Romanus") picta.

Dido, opus Henrici Frederici Füger ab anno 1792.

Dido (a nonnullis Elissa quoque appellata), filia Beli Tyriorum regis, primis nuptiis Sichaeo iuncta erat. Quem cum Pygmalion, frater Didonis, thesauros eius cupiens, interfecisset, illa somniis monita thesauris clam effossis navem conscendit et in Africam delata est. Ibi tantum sibi soli emit, quantum taurino corio posset circumdare. Quo in loco cum corium in tenuissimas partes desecuisset spatiumque satis amplum complexa esset, urbem condidit, quam Carthaginem appellavit. Deinde cum Iarbas rex nuptias eius ambiret recusantemque vi et armis cogeret, sibi ipsi manus intulit.

Vergilius fabulatur Aeneam capta Troia profugum vi tempestatis Carthaginem esse delatum et Didonem - amore eius captam sed ab eo desertam - mortem sibi conscivisse. Soror Didonis erat Anna quae pyram ad placendum Didonem fecit. Ad pueros discendos in formam libri nubeculati hanc fabulam delineatrix batavica Magda van Tilburg redegit (Vergilius Dido et Aeneas, sumptibus C.C. Büchner, Bambergae, isbn: 978-3-7661-5607-5, 56 p.) (latine)

Multa nomina: Elissa, Dido, Theiossô

Haec pagina scripta est a tirone, qui nondum Latinitate callidissima utitur. Usor Latinitatis callidior textum inspiciat, errores corrigat resque auctori explicet.

Didoni tria nomina sunt:

- Elissa lingau phoenicia

- Deidô, quod nomen libycum sit, quod transcribit verbum latinum "Dido" (francogallice "Didon") et quod significet "errabunda"

- Theiossô graece, quod transcribit "Elissa" (a verbo "El", quod significat "deum" lingua phoenicia, quod fit "Theos")