Quantum redactiones paginae "Signum diacriticum" differant

← Differentia superior Differentia proxima →

Content deleted Content added

Inline

Emendatio ex 21:29, 12 Novembris 2019

Signum diacriticum ^[1] vel nota diacritica vel punctus diacriticus (Graece διακριτικός 'distinguens' a διακρίνειν 'distinguere') est signum, quo litterae differri possunt. Necesse est, ut parva sint. Causa prima signis diacriticis utendi est penuria signorum ad expressionem sonorum in litteris, nam numerus litterarum cuiuslibet alphabeti finitus est.

Signa diacritica in lingua Graeca

Signa diacritica in lingua Graeca antiqua inventa sunt. Signa Graecae veteris sunt accentus acutus, gravis, circumflexus. Linguae Neograecae unum signum diacriticum est, τόνος, acuto antiquo simile, accentus signum.

Signa diacritica in lingua Latina

Signa longitudinis et brevitatis in lingua Latina sunt macron et brevis. Vocales longae signum longitudinis ferre possunt. Hoc signum est macron (a verbo Graeco μακρόν 'longum'). Vocales breves ferre possunt signum brevitatis ∪. Haec signa rarissime vocalibus adduntur.

Notae

↑ Haec appellatio a Vicipaediano e lingua indigena in sermonem Latinum conversa est. Extra Vicipaediam huius locutionis testificatio vix inveniri potest.

Bibliographia

Sweet, Henry. 1877. A Handbook of Phonetics.

Nexus externi

Varii commentarii. Encyclopaedia Britannica.

[1] Haec appellatio a Vicipaediano e lingua indigena in sermonem Latinum conversa est. Extra Vicipaediam huius locutionis testificatio vix inveniri potest.

[1]

@@ Linea 1: / Linea 1: @@
-'''Signum diacriticum'''{{Convertimus}} vel '''nota diacritica''' vel '''punctus diacriticus''' ([[Graece]] διακριτικός 'distinguens' a διακρίνω 'distinguere') est signum, quo litterae differri possunt. Necesse est, ut parva sint.
+'''Signum diacriticum''' {{convertimus}} vel '''nota diacritica''' vel '''punctus diacriticus''' ([[Graece]] διακριτικός 'distinguens' a διακρίνειν 'distinguere') est signum, quo litterae differri possunt. Necesse est, ut parva sint. Causa prima signis diacriticis utendi est penuria signorum ad expressionem sonorum in litteris, nam numerus litterarum cuiuslibet [[abecedarium|alphabeti]] finitus est.
-Causa prima signorum diacriticorum utendorum est penuria signorum ad expressionem sonorum in litteris, nam numerus litterarum cuiuslibet [[abecedarium|alphabeti]] finitus est.
 ==Signa diacritica in lingua Graeca==
-Signa diacritica in [[lingua Graeca antiqua]] inventa sunt. Graeca signa erant [[acutus]], [[gravis]], [[macron]], [[breve]], [[trema]]. [[Lingua Graeca nova]] habet unum signum diacriticum, τόνος, acuto antiquo similis, accentus signum.
+Signa diacritica in [[lingua Graeca antiqua]] inventa sunt. Signa Graecae veteris sunt [[accentus]] [[accentus|acutus]], [[accentus|gravis]], [[accentus|circumflexus]]. [[Lingua Neograeca|Linguae Neograecae]] unum signum diacriticum est, τόνος, acuto antiquo simile, accentus signum.
 ==Signa diacritica in lingua Latina==
-Signa longitudinis et brevitatis in lingua Romanorum sunt macron et brevis. Vocales longae Latinae ferre possunt signum longitudinis. Hoc signum est [[macron]] (a verbo Graeco μακρόν 'longum'). Vocales breves ferre possunt ''brevis'', signum brevitatis.
+Signa longitudinis et brevitatis in lingua Latina sunt [[macron]] et brevis. Vocales longae signum longitudinis ferre possunt. Hoc signum est macron (a verbo Graeco μακρόν 'longum'). Vocales breves ferre possunt signum brevitatis ∪. Haec signa rarissime vocalibus adduntur.
 ==Notae==