Quantum redactiones paginae "Iconoclasmus Byzantinus" differant

E Vicipaedia
Content deleted Content added
mNo edit summary
mNo edit summary
Linea 1: Linea 1:
[[Fasciculus:Irenekirken.jpg|thumb|Opus tesselatum in abside ecclesiae [[icon]]ibus spoliatae, imaginibus carens, sola cruce ornata.]]
[[Fasciculus:Irenekirken.jpg|thumb|Opus tesselatum in abside ecclesiae [[icon]]ibus spoliatae, imaginibus carens, sola cruce ornata.]]
[[Fasciculus:Clasm Chludov detail 9th century.jpg|thumb|[[Iconoclasmus Byzantinus]], [[Psalterium Chludovianum]] (saeculo 9).<ref>{{cite web|url=http://www.usu.edu/markdamen/1320Hist&Civ/slides/14islam/iconoclasm.JPG |title=Byzantine iconoclasm}}.</ref>]]
[[Fasciculus:Clasm Chludov detail 9th century.jpg|thumb|Iconoclasmus Byzantinus, [[Psalterium Chludovianum]] (saeculo 9).<ref>{{cite web|url=http://www.usu.edu/markdamen/1320Hist&Civ/slides/14islam/iconoclasm.JPG |title=Byzantine iconoclasm}}.</ref>]]
'''Iconoclasmus Byzantinus''' ([[Graece]] Εἰκονομαχία) bis in [[Imperium Romanum Orientale|Imperio Romano Orientali]] saevit, cum usus [[icon]]um, imaginum [[religio]]sarum, ab [[auctoritas|auctoritatibus]] religiosis et imperialibus intra [[Ecclesiae Orientales|Ecclesias Orientales]] et [[hierarchia]]m imperialem temporalem. Primo inter annos [[726]] fere et [[787]], imperatores [[Leo III Isaurianus]] et [[Constantinus V]] imagines exstinguere studuerunt (vetitum abrogatum est ab [[Irene Atheniensis|Imperatice Irene]]); aliud interdictum inter [[814]] et [[842]] valebat (institutum a [[Leo V Armenius|Leone V]] et abrogatum a [[Theodora (imperatrix 830-855)|Theodora]]). Plurimi [[iconodulia|cultores imaginum]] [[idolatria]]e accusati ac damnati, saepe etiam supplicio affecti sunt. [[Ecclesia Latina|Occidentalis autem ecclesia]] usui imaginum per hoc tempus omne tenaciter favebat, et haec res [[schisma anni 1054|discrepantiam]] inter [[traditio]]nes orientales et occidentales in ecclesia iam unificata dilatavit, potestamque [[Byzantium|Byzantinam]] in [[regio]]nibus [[Italia|Italicis]] varie debilitavit vel finivit.
'''Iconoclasmus Byzantinus''' ([[Graece]] Εἰκονομαχία) bis in [[Imperium Romanum Orientale|Imperio Romano Orientali]] saevit, cum usus [[icon]]um, imaginum [[religio]]sarum, ab [[auctoritas|auctoritatibus]] religiosis et imperialibus intra [[Ecclesiae Orientales|Ecclesias Orientales]] et [[hierarchia]]m imperialem temporalem. Primo inter annos [[726]] fere et [[787]], imperatores [[Leo III Isaurianus]] et [[Constantinus V]] imagines exstinguere studuerunt (vetitum abrogatum est ab [[Irene Atheniensis|Imperatice Irene]]); aliud interdictum inter [[814]] et [[842]] valebat (institutum a [[Leo V Armenius|Leone V]] et abrogatum a [[Theodora (imperatrix 830-855)|Theodora]]). Plurimi [[iconodulia|cultores imaginum]] [[idolatria]]e accusati ac damnati, saepe etiam supplicio affecti sunt. [[Ecclesia Latina|Occidentalis autem ecclesia]] usui imaginum per hoc tempus omne tenaciter favebat, et haec res [[schisma anni 1054|discrepantiam]] inter [[traditio]]nes orientales et occidentales in ecclesia iam unificata dilatavit, potestamque [[Byzantium|Byzantinam]] in [[regio]]nibus [[Italia|Italicis]] varie debilitavit vel finivit.



Emendatio ex 16:07, 1 Decembris 2015

Opus tesselatum in abside ecclesiae iconibus spoliatae, imaginibus carens, sola cruce ornata.
Iconoclasmus Byzantinus, Psalterium Chludovianum (saeculo 9).[1]

Iconoclasmus Byzantinus (Graece Εἰκονομαχία) bis in Imperio Romano Orientali saevit, cum usus iconum, imaginum religiosarum, ab auctoritatibus religiosis et imperialibus intra Ecclesias Orientales et hierarchiam imperialem temporalem. Primo inter annos 726 fere et 787, imperatores Leo III Isaurianus et Constantinus V imagines exstinguere studuerunt (vetitum abrogatum est ab Imperatice Irene); aliud interdictum inter 814 et 842 valebat (institutum a Leone V et abrogatum a Theodora). Plurimi cultores imaginum idolatriae accusati ac damnati, saepe etiam supplicio affecti sunt. Occidentalis autem ecclesia usui imaginum per hoc tempus omne tenaciter favebat, et haec res discrepantiam inter traditiones orientales et occidentales in ecclesia iam unificata dilatavit, potestamque Byzantinam in regionibus Italicis varie debilitavit vel finivit.

Vide etiam

Notae

Bibliographia

  • Beckwith, John. 1979. Early Christian and Byzantine Art. Penguin History of Art. Ed. 2a. ISBN 0140560335.
  • Brubaker, L., et J. Haldon. 2001. Byzantium in the Iconoclast Era, c. 680-850: the Sources. Birminghamiae.
  • Cormack, Robin. 1985. Writing in Gold, Byzantine Society and its Icons. Londinii: George Philip. ISBN 0540010855.
  • Goody, jack. 1997. Representations and Contradictions: Ambivalence Towards Images, Theatre, Fiction, Relics and Sexuality. Londinii: Blackwell Publishers. ISBN 0631205268.
  • Kitzinger, Ernst. 1977. Byzantine art in the making: main lines of stylistic development in Mediterranean art, 3rd-7th century. Londinii: Faber & Faber. ISBN 0571111548.
  • Mango, Cyril. 1977. Historical Introduction. In Iconoclasm, ed. Bryer et Herrin. Centre for Byzantine Studies, University of Birmingham. ISBN 0704402262.
  • Mango, Cyril. 2002. The Oxford History of Byzantium.
  • Noble, Thomas F. X. 2011. Images, Iconoclasm, and the Carolingians. University of Pennsylvania Press. ISBN 0812202961, ISBN 9780812202960, Google Books.
  • Pratsch, T. 1997. Theodoros Studites (759–826): zwischen Dogma und Pragma. Francofurti.
  • Teodoro lo Studita. 2013. Antirrheticus Adversus Iconomachos. Confutazioni contro gli avversari delle sante icone, ed. Antonio Calisi. Bari: Chàrisma Edizioni. ISBN 9788890855900.