Quantum redactiones paginae "Sirmio" differant
No edit summary |
|||
Linea 54: | Linea 54: | ||
== Oeconomia == |
== Oeconomia == |
||
=== Thermae === |
|||
Sirmio etiam statio thermalis est. |
|||
== Historia == |
== Historia == |
Emendatio ex 09:36, 29 Novembris 2014
Sirmio[1] (-onis, f.; Italice Sirmione) est oppidum Italiae et municipium, circiter 8 000 incolarum, in Regione Langobardia et in Provincia Brixiana situm. Incolae Sermionenses[1] appellantur.
Sirmio est oppidum praeclarum, apud Benacum lacum inferiorem, in provincia Brixiana, clarum ob C. Valerii Catulli Veronensis oriundi domicilium.
Insignia
Sententia
Geographia
Municipium in Riviera Benacensi Brixiana apud Benacum lacum inferiorem situm.
Oeconomia
Thermae
Sirmio etiam statio thermalis est.
Historia
Sirmio, iam a quinto millennio a.C.n. habitata, urbs facta est in dicione Romana, primo saeculo a.C.n. Medio Aevo, nobilis Veronensis familia Scaligera Sirmionem tenebat, quae sita inter Veronam et Brixiam est. Ab anno 1405, Respublica Veneta Sirmionis potita est.
Clari cives
Urbis administratio
Aedificia egregia
Monumenta Catullo dicata
Sirmioni sita est villa quae vulgo Catulli Specus (Grotte di Catullo) dicitur, quoniam Marinus Sanudo Venetus (circa annum 1500) putavit errans villam esse Catulli domicilium. Illa vero, inter saecula 1 a.C.n. et 1 p.C.n. instructa, non Catulli domus erat, sed certum est poetam Sirmioni villam quamdam habuisse (vide eius carmen XXXI), etsi ubi nescitur. Dicitur etiam Catullus ibi hospitem C. Iulium Caesarem accepisse.
Ecclesia Catholica Romana
Fractiones, vici et loci in municipio
Municipia abrogata
Fractiones
- Colombare di Sirmione,
- Lugana,
- Rovizza.
Loci
Municipia finitima
Vide etiam
- Langobardia (regio),
- Provincia Brixiana,
- Riviera Benacensis Brixiana (terra),
- Brixia (urbs),
- Municipium Italiae.
Nexus externi
Vicimedia Communia plura habent quae ad Sirmionem spectant. |
Pinacotheca
-
Collocatio finium municipii in Provincia Brixiana.
-
Collocatio Rivierae Benacensis Brixianae in Provincia Brixiana.
Notae
- ↑ 1.0 1.1 J. G. Th. Graesse, Orbis Latinus (Dresdae: Schönfeld, 1861; 1909. Brunsvici, 1972, 3 voll.) 1 2 3}