Stella neutronica

Stella neutronica stella tantum e neutronibus constans est.
Stella, quae plus quam sesqualterum (exacte: 1,4) massae Solis nostri habet, cum paene omne plasma metallorum in ferri plasma mutavisset, sphaeris externis amissis contrahitur. Massa autem stellae tanta est ut electrones et protona non iam libere esse possint, sed coeant ita ut neutrona existant neutrinaque emittantur. Quae actio beta dissolutio inversa vocatur.
Si quidem massa stellae plus quam triplum (exacte 3,2) massae Solis est, aliud obiectum fit: gurges ater. Stellae minoris massae autem pumiliones albae fiunt.
Stella neutronica circiter sesqualtera massa Solis habet, diametrum autem modo viginti chiliometrûm. Superficies frigida est, sine pressione atmosphaerica ulla. Beta dissolutionis causa non e neutronibus constat, sed ferrea est, quia ferro nucleus maxime stabilis est. In interiore autem materia e neutronibus constat, quae materia ibi quasi fluida est. Si stella gravior est, in imo neutrona in quarcia dissolvi possint: Hae stellae hypotheticae stellae insolentae vocantur.

Stellae neutronicae radios et lucis et roentgenios emittere solent et celerrime circum axem suam rotantur. Radii roentgenii si quasi in lineam conferti emittuntur, stella pulsaris appellatur; nam haec linea radiorum propter rotationem stellae ad nos non nisi pulsata pervenit.

Haec stipula ad astronomiam spectat. Amplifica, si potes!