Quantum redactiones paginae "Accentus" differant

E Vicipaedia
Content deleted Content added
m automaton addit: hu:Hangsúly (nyelvtan)
Addbot (disputatio | conlationes)
m Addbot 18 nexus intervicos removet, quod nunc apud Vicidatam cum tessera d:q181767 sunt
Linea 14: Linea 14:
[[Categoria:Linguistica]]
[[Categoria:Linguistica]]


[[bg:Ударение]]
[[da:Accent (tryk)]]
[[de:Akzent (Linguistik)]]
[[el:Τονισμός]]
[[en:Accent (phonetics)]]
[[en:Accent (phonetics)]]
[[eo:Akcento]]
[[et:Rõhk (keeleteadus)]]
[[fr:Accent tonique]]
[[gl:Acento prosódico]]
[[ko:악센트]]
[[ko:악센트]]
[[hr:Naglasak]]
[[hr:Naglasak]]
[[os:Цавд]]
[[hu:Hangsúly (nyelvtan)]]
[[it:Accento (linguistica)]]
[[lt:Kirtis]]
[[ja:アクセント]]
[[ja:アクセント]]
[[nn:Fonologisk trykk]]
[[pl:Akcent wyrazowy]]
[[stq:Betoonenge]]
[[scn:Accentu]]
[[sk:Prízvuk]]
[[sl:Naglas]]
[[sl:Naglas]]
[[uk:Наголос]]

Emendatio ex 16:13, 8 Martii 2013

Accentus (-us, m.)[1], quod nomen dictum est ab praefixu ad et nomine cantus [2], est modus pronuntiandorum verborum vel premendarum quarundam syllabarum.

Tres accentus qui inveniuntur in linguis Latina atque Graeca sunt acutus ("quod acuat et erigat syllabam", secundum Isidorum, vide infra), gravis ("quod deprimat et deponat"), circumflexus ("qui de acuto et gravi constat").

In verbis Latinis quae de pluribus syllabis constant, accentus cadit in syllaba paenultima, cum paenultima longa est; secus cadit in syllaba antepaenultima.

Nexus externus

  • Isidorus Hispalensis, Etymologiarum libri XX, liber primus, caput 18

Notae

  1. Ebbe Vilborg, Norstedts svensk-latinska ordbok, editio secunda, 2009.
  2. Cum praefixus figitur in principio verbis, vocalis "a" clauditur uno aut duobus tonibus.