Linguae Indoeuropaeae

Linguae Indoeuropaeae
Situs:	Europa, Asia occidentalis et undique
Status:	familia diu recognita, late dispersa; a nonnullis eruditis in Nostratica comprehensa, aliis renuentibus
Divisiones:	lingua Albanica cum Balcanicis antiquis linguae Anatolicae lingua Armenica linguae Baltoslavicae (unde Balticae et Slavicae) linguae Celticae linguae Germanicae lingua Graeca linguae Indoiranicae (unde Indicae et Iranicae) linguae Italicae (unde Romanicae) linguae Tocharicae
ISO 639-2:	ine
Huic imagini nondum est descriptio, quaesumus descriptionem addas. Familiae linguisticae coloribus Vicipaedicis pictae

Linguae Indoeuropaeae (quarum circa 443 linguae et dialecti notae) sunt magna linguarum familia, quae a triciens miliens centena milia hominum comprehenduntur. Linguae huius familiae a principio in Europa orientali Asiaque centrali adhibebantur, sed hodie per omnem orbem terrarum. In hac familia Anglicam linguam, Hispanicam, Russicam, linguam Hindi, Lusitanam, Francogallicam et Theodiscam invenimus inter eos sermones quibus centiens centena milia hominum, vel plures, utuntur.

Origo communis harum linguarum a Gulielmo Jones primo proposita est, qui similitudines inter linguas antiquissimas huius aetatis, nempe Latinam, Graecam, Sanscritam, et Persicam, observavit. His linguis perspicue comparatis, Franciscus Bopp Jonesio adsensus est. Saeculo XIX haec familia saepe linguae Indogermanicae vocabatur; conexione tamen plerarumque linguarum Europaearum cognita, nomen familiae in linguas Indoeuropaeas mutatum est.

Quod hae linguae certas et systematicas inter se similitudines praebent, philologi facile eas putaverunt originem communem habere; comparatis verbis, structuris, vocabulis, origo definiri potest, quae lingua Protoindoeuropaea vocatur. Nondum consentiunt philologi et historici, ubi patria originalis sita sit, cuius incolae lingua Protoindoeuropaea locuti sint: saepius aut in Armenia aut Asia Minore aut in regionibus circum Pontum Euxinum fuisse putatur.

Tabula migrationum Indoeuropaeorum antiquissimorum secundum hypothesin kurgan a Maria Gimbutas propositam

Indoeuroapeae linguae in mundo. Fusco viridi colore: civitates in quibus maxima loquentium pars linguae Indoeuropeae est. Claro viridi colore: civitates cum parvo linguistico circulo Indoeuropaeo officialiter accepto.

Subdivisiones (vel: rami) familiae sunt:

• Linguae Anatolicae
• Linguae Indoiranicae
  • Linguae Indicae
  • Linguae Iranicae
• Lingua Graeca
• Linguae Italicae
  • Lingua Latina
    • Linguae Romanicae
• Linguae Celticae
• Linguae Germanicae
• Lingua Armenica
• Linguae Tocharicae
• Linguae Baltoslavicae
  • Linguae Balticae
  • Linguae Slavicae
• Linguae Illyricae seu Balcanicae
  • Lingua Albanica

Nonnulli glottologi Protoindoeuropaeam linguam dicunt originem e lingua Nostratica trahere et ideo cognatione quadam cum aliis linguarum familiis conciliatam esse, nempe cum linguis Caucasicis, Altaicis, Uralicis, Dravidicis et Afrasiaticis. De hac theoria discrepat theoria linguae Eurasiaticae a Iosepho H. Greenberg proposita.

Stemma linguarum Indoeuropaearum

Pleraeque linguae Europaeae ad familiam Indoeuropaeam pertinent; sunt tamen aliae. Familiae Uralicae attribuuntur lingua Hungarica, Estonica, Finnica et Samica. Etiam linguae Caucasicae minime Indoeuropaeae sunt. Lingua Vasconica cum nulla alia lingua cognata est. Lingua Melittica Semitica est e familia Afrasiatica; lingua Turca est Turcica e familia Altaica.

Vide etiam

• Index radicum Indoeuropaearum
• Linguae mundi
• Linguistica diachronica
• Augustus Schleicher