Adiectivum

Adiectivum (-i, n.), rectius nomen adiectivum, est pars sermonis. Nomen venit a verbo iacere et praefixus ad. Adiectivum ergo est quod nomini additur ; Latine tamen hac definitione uti non decet. Adiectiva enim possunt adhiberi vice nominis vel sine eis. Tum sunt substantiva (rectius nomina substantiva). Contra, Anglice, ubi adiectiva semper adstant nomini, haec definitio aptissima est.

Classis Latine

Sunt duo genera adiectivorum : adiectiva in -us, -a, -um et adiectiva cum genetivo in -is.

Proprietates adiectivorum latinorum

Genera

Adiectiva possunt inveniri in tribus generibus, nomina autem non possunt ex Bonus, bona , bonum ≠ nomen, quod est neutrum

Gradus adiectivorum

Ut in anglica lingua, adiectiva possunt suffixis augeri ut duae res comparentur, vel ut expriment qualitates extremas. Suavis→suavior, suavissimus.

Congruentia casuum

Adiectiva latina cum nominibus congruunt in casu, genere, numeroque si adposita sunt cum eis.

Ex : Bonas mulieres

adiectiva sola

Latine, si homines utuntur adectivis solis, casus indicat sensum.

Vidi bona= Vidi divitias Vidi bonos= Vidi pravos cives

Exemplum

• Adiectivum: insignis (m.), insignis (f.), insigne (n.)
• Adiectivum substantivum est: insigne (-is, n.)

Haec stipula ad linguam vel ad linguisticam spectat. Amplifica, si potes!