Quantum redactiones paginae "Lucius Annaeus Seneca minor" differant

E Vicipaedia
Content deleted Content added
EmausBot (disputatio | conlationes)
m bot addit: mrj:Сенека
m bot mutat: ga:Seneca
Linea 89: Linea 89:
{{Link FA|de}}
{{Link FA|de}}
{{Link FA|ext}}
{{Link FA|ext}}

[[mrj:Сенека]]


[[an:Lucio Anneu Seneca]]
[[an:Lucio Anneu Seneca]]
Linea 108: Linea 110:
[[fi:Seneca nuorempi]]
[[fi:Seneca nuorempi]]
[[fr:Sénèque]]
[[fr:Sénèque]]
[[ga:Séneca]]
[[ga:Seneca]]
[[gl:Séneca]]
[[gl:Séneca]]
[[he:סנקה]]
[[he:סנקה]]
Linea 120: Linea 122:
[[lt:Lucijus Anėjus Seneka]]
[[lt:Lucijus Anėjus Seneka]]
[[lv:Seneka]]
[[lv:Seneka]]
[[mrj:Сенека]]
[[nl:Lucius Annaeus Seneca]]
[[nl:Lucius Annaeus Seneca]]
[[no:Seneca den yngre]]
[[no:Seneca den yngre]]

Emendatio ex 00:14, 23 Octobris 2010


Vide etiam paginam discretivam: Seneca (discretiva)

Seneca (collectione antiquorum Berolinensi)

Lucius Annaeus Seneca, seu Seneca minor, e Marco Annaeo Seneca et Helvia parentibus natus est Cordubae in Hispania Baetica, verisimile 4 a.C.n. fortasse 1 p.C.n. Mortuus est autem anno 65 p.C.n. Philosophus fuit stoicorum sectam secutus et idem vir rerum publicarum peritissimus nec non et poeta.

Pater Senecae, Seneca maior dictus, ipse artem rhetoricam professus, liberos suos in urbem Romam misit, ut artes liberales et inprimis artem rhetoricam studuissent. Seneca autem et philosophos audivit, e.g Sotion, sectam Pytheagoricam secutum, et Sextium et Attalum. Gallio frater, maior natu, proconsul fuit in Achaia, ubi anno fere 53 apostolum Paulum convenit. Nepotem denique habuit Lucanum poetam. Anno 41, Claudio imperatore, Seneca adulterii cum Livilla Caligulae sorore incusatus in Corsicam exilio missus est. Anno tamen 49 Agrippina minor, nove nupta imperatori, Senecam revocavit ut praeceptor Neronis filii esset. Dein anno 54, Claudio defuncto, Nerone autem principatu potito, una cum Sexto Afranio Burro praefecto praetorio Caesaris consiliarius factus est. Seneca plura consilii causa scripsit opera —inter quos unum est, quod De Clementia inscribitur - ut demonstraret cur sapienter agat imperator qui clementia utatur. Ille autem princeps, [Nero Claudius Caesar Augustus Germanicus], anno 65, cum Seneca conscius et particeps Pisonis coniurationis suspicatus esset, nullo iudicio adhibito eum iussit semet interficere; quod fecit philosophus arteriis sectis in amicorum conspectu et colloquio. De sua morte celeberrima est Taciti pagina (Annales, Liber XV).

De operibus

Sculptura senis aevi post Alexandrum Magnum quod fuit aënea Neapoli in museo archaeologico conservata, quae, cum piscatorem veterem forsitan reddat, sub nomine Senecae illustris est facta.

Generatim dicendum est Senecae non tantum propositum fuisse theorias excogitare, sed opera moralia componere, in quibus praecepta Stoicorum ad vitam adhibuit, ita ut philosophia utile esset hominibus. Orationes autem, quibus celeberrimus suo tempore factus erat, omnino perditae sunt. Commercium etiam epistularum ei ascribitur cum apostolo Paulo, quod Hieronymus adduxit ut Senecam quasi pro Christianae fidei sancto haberet. Sunt autem qui dicant modum vivendi Senecae contrarium fuisse honestis operum eius postulationibus. Genus scribendi breve et acutum, cupit lectorem stupere, itaque studium eius incendere. Solet antithesi (contrario) uti metaphoraque (translatione).

Seneca libello De Brevitate Vitae inscripto, quod ante annum 50 compositum esse apparet, inscriptionem refutavit ipsam. Vitam enim brevem non esse, sed brevem a nobis reddi, qui levia et inania ad negotia eam consumeremus. Satis vero longam fuisse futuram, si concesso tempore bene usi philosophiae nos daremus. Sed luxuria et ambitione et imperandi cupiditate nos a libertate animi averti neque id facere, quod hic et nunc opus esset fieri. Neque eis quidem pepercit, qui ad rem publicam accederent. Seneca tamen, qui cum explicavit, quibus otiosi rebus operam dare soleremus, interdum saturam paene conscripsit, nihil vehementius et tamquam ad caelum laudibus extulit quam, id quod hominibus unum esset dignum, sapientiae studium.

De Tranquillitate Animi dedicatus est Sereno. Seneca decem dialogos philosophicos scripsit, qui nominantur Dialogi, in quo S. describere voluit quid vir in vita sua quaerere debeat, id est sapientiam. Quis haec non quaerit, non vivit. Homo displicens sui est vir qui saepe propositum suum mutat, qui taedio et levitate vexatur. Subi displicere est morbus, quia demum vita ipsa et mundus fastidio sunt illo viro qui semper mutabibilis fuit. Causae displicentiae sui sunt versare se ad varias cupiditates sine quiete. (Cf. Primum argumentum compositae mentis existimo posse consistere et secum morari Ep. 2.) Effectus sunt marcere, neque locum novitati delinquere.

De Providentia dedicatus est Lucilio, amicus Senecae carissumus, cui Seneca etiam dedicabit epistolas morales (opus maximum Senecae). Providentia est ratio divina quae orbem terrarum agit. Nihil mali bono viro accidere potest quia contraria non miscentur. Dei bonos viros exagitare volunt, ergo sapientes exercitantur adversa. Sapiens in rebus adversis totis viribus sui utatur non semel, sed retinet ac revocat virtus.


Scripsit Seneca saturam seu Ludum de morte Claudii, qui Apocolocyntosis inscribitur, id est "mutatio in cucurbitam," ita ut "apotheosis" imperatoris subaudiatur et irrideatur; deinde opus de philosophia naturali in septem libros digestum, quod Naturales quaestiones inscribitur; varios dialogos philosophicos; 124 epistulas ad Lucilium, quae sunt de quaestionibus ad mores pertinentibus; decem etiam tragoedias. Senecae interpretatio philosophiae Stoicorum magnum momentum habuit ad progressum morum partis philosophiae. Spectacula sua magnopere formas dramatum Renascentiae constituerunt, praesertim in Anglia saeculo decimo sexto Elisabetha regina.

Selecta opera Senecae

Seneca philosophus

Seneca de ethica sive vita honesta disseruit. Tranquillitatem Stoicam summam virtutem putavit. Una cum Epicteto et Marco Aurelio maximi momenti est inter Stoicos Romanos. Putavit officium suum servandum hominibus emolumento esse. Ut scripsit, vivere studuit. Ideo quamquam ditissimus erat, modeste vixit, nam non nisi aquam bibit, paulum modo edit, culcita dura dormivit. Divitias suas non putabat a Stoica doctrina abhorrere. Dixit sapientem non pauperem esse debere, dummodo divitias suas probe meruisset; ceterum necesse esse philosophum divitias demittere posse.

Seneca se imperfectum sapientem putavit. "Non eum, quo vivo, modum vivendi laudo", inquit, "sed eum laudo, quo scio vivendum esse." Animi motus sicut voluptatem, molestiam, cupiditatem, timorem superandos esse. Finem non esse sensibus se privare, sed animi motus superare. Fatum praedestinatum esse. Hominem posse fatum aut accipere aut repudiare. (Cf. "Ducunt volentem fata, nolentem trahunt." Ep. 107.) Mortem esse secundam naturam. Sibi mortem consciscere non esse a natura alienum. Seneca etiam pulcherrimam sententiam scripsit: "Non vitae, sed scholae discimus," quam homines aevo antiquitato renascento mutaverunt in: "Non scholae, sed vitae discimus."

Praeterea vide

Nexus externi

Vicicitatio habet citationes quae ad Lucius Annaeus Seneca minor spectant.

Bibliographia

Formula:Link FA Formula:Link FA