Lingua Latina ecclesiastica

Latina Ecclesiastica est lingua latina adhibita a Ecclesia Catholica. In se, non differt a Lingua Latina a aliis exercita, eadem utens gramatica, vocabulario, et cetera, sed nota fert contextus sui. Ecclesia Catholica usus est latina lingua iam a saeculo fere tertia usque ad hodie et ergo videtur mutationes ferre per cursus saeculorum. Tamen, latina lingua sive ecclesiastica sive saecularis exstat exempla continuitatis et stabilitatis. Latina Ecclesiastica generaliter loquitur pronuntiatione ecclesiastica, quae differt a pronuntiatione academica.

Ortus Ecclesiasticae Latinitatis

Novum Testamentum grece scribitur, et graecam et hebraicam linguas locuta est ecclesia primitiva per primum saeculum. Nonnulli tamen homines, Tertulianus, per exemplum, aetatis classici graecam non intellexerunt linguam, et ergo, iam a saeculo secundo, initialiter in Africa Septentrionali, coeperunt latinam adhibere linguam in orationibus et coloquiis suis. Stylus huius latinitatis portebat signum latinae provincialis africanae, sed magis usus graeci et hebraici qui eum antecedebat in orationibus christianis. Illo tempore, Biblia sacra vertebantur in "veterem latinam" versionem, qui portabant multos exemplos constructionum hebraicarum; e.g. "Zelo zelatus sum pro Domino Deo exercitum."

Latinitas Ecclesiastica Classica

Christiana fide religione Imperii facta, latinitas ecclesiastica locum assumpsit inter praecipuos eventos culturae Imperii Romani. Non abandonavit, tamen, formas particulares, cum expressiones haec formabant "registrum" singularem pro oratione et discursis sacris. Ergo, sonus huius latinitatis, qui antequam forsitan imperfectum vocasset, ferebat sensum orationis et vitae christianae. Caute distingubatur a latina religiosa pagana, utens, e.g. "precibus" in loco "orationum," "altare" in loco "arae," et aliis. Latina ecclesiastica huius aetatis, tamen, nullum carebat a latina classica optima, et auctores sicut Leo Magnus, Aurelius Augustinus, Ambrosius et alii scribebant latinam vere pulcram. Illo tempore, Sanctus Hieronymus renovavit translationem sacrarum scripturarum, Biblia Vulgata formans, mantenes tamen stricte unitatem cum formis hebraicis et graecis, et cum vetere latina versione.

Latinitas Ecclesiae Medievalis

Tempore medii aetatis, per orbem occidentalem lingua latina est mutata in linguas hodiernas, et ergo nonnulli textus illius aetatis portant signum istius progressi. Multi tamen auctores utebantur lingua latina secundum regulas classicas, adhibentes stylum sui generis. Latina medievalis legatur cum formis sacris de quibus iam locuti sumus in biblia et orationibus, sed etiam representat aetatem quem non confidit in rhetoricam sicut antiqui, sed magis in logicam directam scholasticorum. Ergo Latina ecclesiastica medievalis, e.g. Sancti Thomae Aquinae vel Isadorii vel Sancti Bonaventuri usa est constructiones breves et claras, sine decorationes oratoricas. Latinitas huius aetatis notatur per usus amplius prepasitionum, e.g. "In illo tempore" locus "illo tempore", et mutationes sensuum aliorum verborum; e.g. "Iuxta Petrum Lombardum" locus "Secundum Petrum Lombardum."

Latinitas Ecclesiastica Post Medievalis

Saeculo XV, multi homines desiderebant invenire et studiare res antiquorum, in artibus, architectura, et cultura, et pro omnibus his, opportebat linguas latinam, grecam, et hebraicam scire. Ergo magni momentis fuit scire et adhibere latinam classicam. Ergo latinitas ecclesiastica huius aetatis utitur terminis et constructionis ornatis, saepe cum referentiis classicis. Si legitur Aeneas Silvii Picolomini (Pius PP. II) vel Desiderius Erasmus, videtur latinitas nimis elevata. Etiam eo tempore vocabularium classicum adhibitur, e.g. "templum" loco "ecclesiae" vel "divus" loco "sanctus"

Latinitas Ecclesiastica Moderna

Ultimis in saeculis, lingua latina evanuitur a discursis academicis et diplomaticis, sed adhuc exercetatur ab Ecclesia. Lingua fuit instructionis theologicae usque secundum medium saeculi vigesimi, et etiam lingua liturgiae, symbolum dans unitatis ecclesiae, quae una lingua orabat. Annis tamen 1960is, linguas vernaculares introducebantur in liturgiam et instructionem, maioris intellectionis causa. Latina adhuc est lingua prima liturgiae, et lingua decretorum ecclesiae. Cum lingua non est res usus quotidianae, saepe accipiat formas elevatas. Videtur in latinitate Ioannis Pauli II vel Benedicti XVI.