Publius Mucius Scaevola
Publius Mucius Scaevola (natus saeculo 2 a.C.n., mortuus circa annum 115 a.C.n.) vir publicus ac iuris peritus Romanus fuit.
Gens[recensere | fontem recensere]
Pater eius Publius Mucius Q.f. Scaevola anno 175 a.C.n., frater Publius Licinius Crassus Dives Mucianus anno 131 consulatum gessit.
Cursus honorum[recensere | fontem recensere]
Anno 141 a.C.n. tribunus plebis Lucium Hostilium Tuberonem praetorium corruptionis causa in ius vocavit[1], anno 136 praetor electus est. Anno 133 a.C.n. Mucius consul Tiberii Sempronii Gracchi acta adiuvit, cum Lucius Calpurnius Piso Frugi collega ea recusaret[2]. Anno 130 a.C.n. pontifex maximus factus est. Anno 115 a.C.n. aut antea mortuus est. Praeterea cum aliis quasi conditor iurisprudentiae Romanae erat.
Bibliographia[recensere | fontem recensere]
- Tomasz Giaro, "[I 5] M. Scaevola, P." in Der Neue Pauly vol. 8 (Stutgardiae: Metzler, 2000. ISBN 3-476-01478-9) col. 425–426.
Notae[recensere | fontem recensere]
- ↑ Marcus Tullius Cicero, De finibus bonorum et malorum II 54; IV 77
- ↑ Marcus Tullius Cicero, Lucullus sive Academiorum priorum libri II 13; Plutarchus, Tiberius Gracchus 9,1
| Antecessores: Gaius Fulvius Flaccus et Publius Cornelius Scipio Aemilianus Africanus II |
Consul 133 a.C.n. cum Lucio Calpurnio Pisone Frugi |
Successores: Publius Popillius Laenas et Publius Rupilius |