Pons Londiniensis

Pons Londiniensis (Anglice: London Bridge) est pons in Tamesi qui civitatem Londinium et Southwark iungit, novissimus in serie pontium hoc in loco a temporibus Romanorum sitorum. Pons hodiernus, anno 1973 apertus, capsiformis e concreto et ferro constructus est. 269 metra longus, 32 metra latus, quinque vias A3 continet, et a societate Bridge House Estates administratur. Situs est prope ecclesiam Sancti Magni Martyris et ecclesiam cathedralem Southwarkensem.

Primus pons in hoc loco, a Romanis antiquis circa annum 50 aerae vulgaris exstructus, successionem pontium ligneorum initiavit. Ab anno 1176 ad annum 1832 pons lapideus hic stetit. Hofmannus scripsit pontem fuisse "longâ et mirandâ operis arcuati serie constructum, super cuius dorso domicilia utrinque eâ dispositione ac structurâ cernuntur, ut perpetui p[a]ene vici speciem, non pontis exhibeant".^[1] Hic pons anno 1832 deiectus, arcu lapideo Victoriano substitutus est, qui autem anno 1968 a concilio civitatis Londinii venditus, ad Lake Havasu City, oppidum Arizonae transportatus, ibidem reconstructus est. Pons hodiernus illi successit.

Pons Londiniensis, olim unicus pons in Tamesi infra Kingstonium, in arte, litteris, musicaque celebratus est, inter quas cantilena London Bridge Is Falling Down et poema The Waste Land Thomae Stearns Eliot.

Pinacotheca

Exedra lapidea in renovatione pontis 1762 facta, post demolitionem anno 1860 viridario Victoriae donata
Conspectus pontis Londiniensis, anno 1632 a Claudio de Jongh depictus