Paroecia
Paroecia vel parochia in variis ecclesiis Christianis est parvus districtus qui ecclesiam parochialem habet et a parocho (sive sacerdote, presbytero, ministro) administratur.
Hoc vocabulum a Graeca παροικία, 'vicinia' deducitur, sed deinde cum parocho 'provisor' coniunctum est. Primum in ecclesia mediaevali parochia ditionem episcopi, sive dioecesim, significabat.[1]
In Ecclesia Catholica[recensere | fontem recensere]
Paroecia et parochus sic in Codice Iuris Canonici anni 1983 definiuntur:
Can. 515 — § 1. Paroecia est certa communitas christifidelium in Ecclesia particulari stabiliter constituta, cuius cura pastoralis, sub auctoritate Episcopi dioecesani, committitur parocho, qua proprio eiusdem pastori.
§ 2. Paroecias erigere, supprimere aut eas innovare unius est Episcopi dioecesani, qui paroecias ne erigat aut supprimat, neve eas notabiliter innovet, nisi audito consilio presbyterali.
§ 3. Paroecia legitime erecta personalitate iuridica ipso iure gaudet.
In aliis ecclesiis[recensere | fontem recensere]
Etiam communio anglicana, Ecclesia orthodoxa et quaedam ecclesiae protestantes, e.g. ecclesia Sueciae, in paroeciis ordinatae sunt.
Notae[recensere | fontem recensere]
- ↑ “paroecia” apud C. T. Lewis et C. Short (1879). A Latin Dictionary. Oxoniae: Oxford University Press. “paroecia” apud Carolum Du Cange et al. (1883-1887). Glossarium mediæ et infimæ Latinitatis. Niortii: Favre