Ismail al-Faruqi
 |
Nulla Vicipaediae Latinae pagina huc annectitur. Quaesumus in alias commentationes addas nexus ad hanc paginam relatos. Quo facto hanc formulam delere licet.     
|
 |
Haec commentatio vicificanda est ut rationibus qualitatis propositis obtemperet. Quapropter rogamus ut corrigas, praecipue introductionem, formam, nexusque extra et intra Vicipaediam. |
Ismail al-Faruqi
Obitus: 27 Maii 1986; Wyncote
Patria: Civitates Foederatae Americae, Mandatory Palestine
Familia
Memoria
Ismaelus Faruquius[1] (إسماعيل راجي الفاروقي; Ismaʻīl Rājī al-Fārūqī), natus die 1 Ianuarii 1921 Cairo in Aegypto, obiit die 27 Maii 1986. Philosophus Palaestinae oriundus, qui postea civitatem Americanam adeptus est. Praecipue in studiis Islamicis et colloquio inter religiones versatus est. Studiis apud Al-Azhar universitatem Cairo clarissimam institutus, postea ad Americam Septentrionalem migravit, ubi docuit tum apud Universitatem McGillensem Montis Regalis in Canada tum apud Universitatem Templorum Philadelphiae.
In Universitate Templorum, non solum docendi munus sustinuit, sed etiam programmata studiorum Islamicorum ex fundamentis condidit et rexit. Sodalicium Internationale Cogitationis Islamicae condidit, quod hodie adhuc viget. Scripsit amplius centum commentarios et viginti quinque libros. Ex eius operibus praeclaris sunt Christian Ethics: A Historical and Systematic Analysis of Its Dominant Ideas (Ethica Christiana: Analysis Historica et Systematica Idearum Dominantium) et Al-Tawhīd: Its Implications for Thought and Life (Al-Tawhīd: Momentum Eius pro Ratione et Vita).
Vita et educatio
[recensere | fontem recensere]Faruqius in Jaffa urbe Palaestinae, sub Mandato Britannico, in lucem editus est. Pater eius, ʿAbd al-Huda al-Fārūqī, iudex Islamicus (qadi) fuit. Faruqius, puer, prima religionis elementa domi et in moschea vicina didicit. Anno 1936, discipulus in Collège des Frères de Jaffa, quod a Dominicanis Gallis conditum erat, receptus est.
Anno 1942, Faruqius tabularius societatum consortiorum sub regimine Britannico Hierosolymis factus est. Anno 1945, praefecturam Galilaeae obtinuit. Post Bellum anni 1948, Faruqius Beirutum in Libano confugit, ubi in Universitate Americana Beirutensi studiis incubuit. Mox Universitati Indianae nomen dedit, ubi anno 1949 gradum magistri in philosophia consecutus est, dissertatione conscripta cui titulus erat Ethica Rationis et Ethica Vitae (Ethica Kantiana et Nietzscheana).[2]
In eadem dissertatione, rationes ethicas Kantianas et Nietzscheanas inter se contulit. Alterum gradum magisterii in philosophia apud Universitatem Harvardianam anno 1951 adeptus est; anno autem 1952, in Universitate Indianae, doctoris gradum assecutus est, opere De Bono Iustificando (On Justifying the Good) conscripto.[3] In hac dissertatione, Faruqius, doctrinis Maximi Scheler et Nicolai Hartmann innixus, valores morales absolutos esse eosque per intuitionem omnino a priori percipi posse argumentis firmavit.[4][5]
Ex studiis suis intellexit quanti momenti esset fundamentum transcendens in rebus moralibus investigare, cum videret sine tali fundamento omnia in relativismum moralem labi. Haec cogitatio eum impulit ut identitatem Islamicam suam penitus recognosceret. Post sex annos in Civitatibus Foederatis degens, statuit se disciplinis Islamicis apud Universitatem Al-Azhar in Aegypto plenius dedicare. In Civitates reversus, nova quaesita de officiis moralibus et fidei rationibus cum inquisitionibus philosophicis suis coniungere coepit.[6]
Cursus academicus
[recensere | fontem recensere]Anno 1958, Faruqius munus professoris hospitis in Facultate Divinitatis apud Universitatem McGillensem suscepit. In Villa Sancti Laurentii habitabat atque in Instituto Studiorum Islamicorum operam navabat, Wilfredo Cantwell Smith invitante. Ab anno 1958 usque ad annum 1961, una cum Smith docebat, ob rationem dynamicam cogitationisque Islamicae novitatem laudatus.[7]
Ibi theologiae Christianae et Iudaicae studuit atque cum philosopho Pakistano Fazlur Rahman necessitudinem iunxit. Anno 1961, suadente Rahman, Karachium (Pakistan) profectus est ad Institutum Centrale Investigationis Islamicae, ubi professor hospitis usque ad annum 1963 permansit.[8]
Anno 1964, in Civitates Foederatas reversus, primum munus professoris hospitis apud Facultatem Divinitatis Universitatis Chicagini suscepit, deinde professor associatus in Universitate Syracusana factus est. Anno 1968, se Universitati Templorum adiunxit, ubi professor Religionis creatus, programmata Studiorum Islamicorum et instituit et usque ad mortem anno 1986 moderatus est.[9]
Inter multos quos erudivit discipulos, primus qui gradum doctoralem consecutus est fuit John Esposito.[10][11]
Mense Martio anni 1977, magna cum auctoritate Primae Conventioni Orbis de Educatione Musulmana Makkae interfuit. Huic conventui intererant viri insignes, inter quos Mohd Kamal Hassan, Syed Muhammad Naquib al-Attas, et Syed Ali Ashraf. Faruqius, una cum aliis, consilia excogitavit atque promovit ad universitates Islamicas in urbibus Dhaka, Islamabad, Kuala Lumpur, Kampala, et in Niger condendas.[12]
Philosophia et cogitatio
[recensere | fontem recensere]Cogitatio initialis: Arabismus
[recensere | fontem recensere]Primis temporibus, Faruqius de ʿurūbah (Arabismo) disseruit, quem tamquam fundamentum identitatis ac valorum definiebat, quibus universi Musulmani in unam ummah colligerentur. Existimabat linguam Arabicam, qua Coranus scriptus est, ad visionem Islamicam mundi penitus intellegendam esse necessariam. Aiebat monotheismum (tawḥīd) ex tribus religionibus monotheisticis ortum esse, nationalismos autem stirpis causa exortos nullum locum habere.[13][14]
Nonnulli tamen, praesertim docti Musulmani non Arabes, eius sententiam ut nimis Arabocentricam et essentialisticam reprehenderunt. Tempus autem in Pakistania actum eius perspicientiam aliquantum dilatavit, cum culturas Musulmanas non Arabicas propius cognosceret.[15]
Ad Islamismum conversio
[recensere | fontem recensere]Postquam in Civitates Foederatas migravit, Faruqius rationes suas latius protulit. Cum sodalibus Societatis Studiorum Musulmanorum (MSA) apud Universitatem Templorum colloquens, momentum identitatis Islamicae communis supra gentium nationalismos agnovit. "Musulmanus sum," inquit, "qui casu Arabus ex Palaestina ortus est," addens se primum Musulmanum esse.[16][17]
Haec mentis renovatio eum impulit ut dialogum inter religiones in fundamento potius Islamico constitueret.[18]
Meta-religio
[recensere | fontem recensere]Faruqius in "meta-religione" constituenda elaboravit, principia universalia ratione fundata quaerens, quibus religiones et inter se comparari et in concordiam redigi possent. Operam dedit ut normas communes ad intellectum mutuum cooperationemque inter diversas fides promovendam inveniret, disserens de necessitate criticae, de cohaerentia interna externaque, deque veritatis confirmatione.[19]
Praeterea censuit disputationes ethicas potius quam theologicas esse promovendas, quo facilior inter religiones consensus efficeretur.[20]
Scientia holistica
[recensere | fontem recensere]Faruqius maxime innotuit propter doctrinam de scientia "holistica." De "languore ummah" scripsit, vituperans secularizationem scientiae in civitatibus Musulmanis et deplorans deiectionem ethicae Islamicae e studiis recentioribus. Proposuit ut principia Islamica cum scientia hodierna coniungerentur, quo societas Musulmana, propria identitate servata, novas provocationes superare posset.[21][22]
Opus eius de "Islamizatione scientiae" institutum IIIT genuit, ubi methodologiam academicam condere conatus est, quae rationem Islamicam cum disciplinarum recentiorum methodis feliciter coniungeret.[23]
Faruqius praecipue in disciplinis humanioribus reformandis operam navavit, scientias naturales minus tractans, ob quam causam nonnulli eum accusaverunt quod radicem secularizantem ipsi scientiae naturali inhaerentem neglexisset.[24]
De Zionismo sententiae
[recensere | fontem recensere]Faruqius acerrime Zionismum reprehendit, quem cum genuinis Iudaismi principiis propter ideologiam nationalisticam pugnare existimabat. Contendebat Iudaeos, qui Zionismum reiecissent, in civitate Islamica seu "ummatica" vivere posse, propriis curiis rabbinicis subiectos. Haec omnia in iustitia, quam Islam postularet, fundamentum habere affirmabat.[25][26]
Res gestae scholasticae
[recensere | fontem recensere]Anno 1980, Faruqius una cum Taha Jabir Alalwani, Abdul Hamid AbuSulayman et Anwar Ibrahim Institutum Internationale de Cogitatione Islamica (IIIT) condidit. Plus quam centum commentarios et viginti quinque libros conscripsit, inter quos eminent Christian Ethics: A Historical and Systematic Analysis of Its Dominant Ideas (1968), Islam and the Problem of Israel (1980), et Al-Tawhid: Its Implications for Thought and Life (1982).
Decem per annos Coetui Studiorum Islamicorum Societatis Americanae Religionis praefuit; etiam vice praeses Colloquii Inter-Religiosi pro Pace et praeses Collegii Islamici Americani Chicagini fuit.[27]
Receptio hodierna
[recensere | fontem recensere]Faruqii opus de "Islamizatione scientiae" vim suam in cogitatione Islamica hodierna retinet, praesertim apud doctos et magistros qui rationem Islamicam cum scientiis recentioribus conciliandam esse censent.[28][29]
Mors
[recensere | fontem recensere]Mense Maio anni 1986, Faruqius una cum uxore sua in domo sua apud Wyncote, Pennsylvania a Iosepho Ludovico Young, qui se "Yusuf Ali" appellabat, interfectus est. Young, scelus confessus, capitis damnatus est, sed anno 1996 in carcere naturali morte obiit.[30]
Notae
[recensere | fontem recensere]- ↑
Fons nominis Latini desideratur (addito fonte, hanc formulam remove). - ↑ Al-Faruqi, Isma'il Raji (1949). The Ethics of Reason and the Ethics of Life (Kantian and Nietzschean Ethics) (Master's thesis). Bloomington: Indiana University.
- ↑ Al-Faruqi, Isma'il (1952). On Justifying the Good (PhD thesis). Bloomington: Indiana University.
- ↑ Scheler, Max (1960). On the Eternal Man. London: SCM Press
- ↑ Scheler, Max (1961). Man's Place in Nature. Boston: Beacon Press.
- ↑ Fletcher, Charles (2014). Muslim-Christian Engagement in the Twentieth Century: The Principles of Inter-faith Dialogue and the Work of Ismail Al-Faruqi. United Kingdom: I.B.Tauris. p. 34
- ↑ Balfour, Clair (July 31, 1986). "Islamic scholar slain in U.S. was figure in Montreal". The Gazette. Montreal
- ↑ Imtiyaz Yusuf, ed. (2021). Essential Writings: Ismail Al Faruqi. Kuala Lumpur: IBT Books. p. 4.
- ↑ Fletcher, Charles (2014). Muslim-Christian Engagement in the Twentieth Century: The Principles of Inter-faith Dialogue and the Work of Ismail Al-Faruqi. United Kingdom: I.B.Tauris
- ↑ Quraishi, M. Tariq (1986). Ismail al-Faruqi: An Enduring Legacy. MSA Publications. p. 9.
- ↑ "Editorial". The American Journal of Islamic Social Sciences 28 (3): ii-xii. 2011.
- ↑ "Editorial". The American Journal of Islamic Social Sciences 28 (3): ii-xii. 2011.
- ↑ Al-Faruqi, Isma'il R. (1962). 'Urubah and Religion: An Analysis of the Dominant Ideas of Arabism and of Islam as Its Heights Moment of Consciousness. On Arabism. 1. Amsterdam: Djambatan
- ↑ Bakar, Osman (2005). Strum, Philippa. ed. The Intellectual Impact of American Muslim Scholars on the Muslim World, with Special Reference to Southeast Asia. Woodrow Wilson International Center for Scholars. pp. 96–97. ISBN 193354998X.
- ↑ Fletcher, Charles D. (2015). Muslim-Christian Engagement in the Twentieth Century: The Principles of Interfaith Dialogue and the Work of Isma'il al-Faruqi. London: I.B. Tauris. pp. 35–37.
- ↑ Ba-Yunus, Ilyas (1988). "Al Faruqi and Beyond: Future Directions in Islamization of Knowledge". The American Journal of Islamic Social Sciences 5 (1): 14.
- ↑ Quraishi, M. Tariq (1986). Ismail al-Faruqi: An Enduring Legacy. MSA Publications. p. 9.
- ↑ Fletcher, Charles D. (2015). Muslim-Christian Engagement in the Twentieth Century: The Principles of Interfaith Dialogue and the Work of Isma'il al-Faruqi. London: I.B. Tauris. pp. 35–37.
- ↑ Fletcher, Charles D. (2015). Muslim-Christian Engagement in the Twentieth Century: The Principles of Interfaith Dialogue and the Work of Isma'il al-Faruqi. London: I.B. Tauris. pp. 43–45.
- ↑ Fletcher, Charles D. (2015). Muslim-Christian Engagement in the Twentieth Century: The Principles of Interfaith Dialogue and the Work of Isma'il al-Faruqi. London: I.B. Tauris. pp. 46–48.
- ↑ Ahsan, Muhammad Amimul (2013). "Islamization of Knowledge: An Agenda for Muslim Intellectuals". Global Journal of Management and Business Research Administration and Management 13 (10).
- ↑ Bakar, Osman (2005). Strum, Philippa. ed. The Intellectual Impact of American Muslim Scholars on the Muslim World, with Special Reference to Southeast Asia. Woodrow Wilson International Center for Scholars. pp. 96–97. ISBN 193354998X.
- ↑ Al-Faruqi, Isma'il Raji (1982). Islamization of Knowledge: General Principles and Work Plan. IIIT
- ↑ Kalin, Ibrahim (2002). God, Life and the Cosmos. Ashgate. pp. 60–61
- ↑ Al-Faruqi, Isma'il R. (1980). Islam and the Problem of Israel. London: The Islamic Council of Europe
- ↑ Ismail R. al-Faruqi, "Islam and Zionism," in John L. Esposito, ed., Voices of Resurgent Islam (New York: Oxford University Press, 1983), 265.
- ↑ Fletcher, Charles (2014). Muslim-Christian Engagement in the Twentieth Century: The Principles of Inter-faith Dialogue and the Work of Ismail Al-Faruqi. United Kingdom: I.B.Tauris
- ↑ Bakar, Osman (2005). Strum, Philippa. ed. "The Intellectual Impact of American Muslim Scholars on the Muslim World, with Special Reference to Southeast Asia". Muslims in the United States: Identity, Influence, Innovation (Woodrow Wilson International Center for Scholars): 96–97. ISBN 193354998X
- ↑ Yusof, Norazmi (2015). "Revisiting al-Faruqi's Islamization of Knowledge in the Context of Modern Islamic Thought". International Journal of Islamic Thought 7 (1): 49–57
- ↑ Black Muslim Charged in Slaying of Islamic Scholar and His Wife. . The New York Times. January 18, 1987
