Hymnus in Hecaten

"Hymnus in Hecaten"^[1]^[2] ab eruditis recentibus appellatur ea pars Theogoniae Hesiodi, vv. 404-452, ubi natura et proprietas deae Hecates (in carminibus Homericis nusquam laudatae) evolvuntur. Udalricus de Wilamowitz-Moellendorff hos versus ab alio quodam, neque ab Hesiodo, compositos dixit.^[3] Iam priores aliqui Onomacritum auctorem huius textús fuisse crediderunt.^[2]

Notae[recensere | fontem recensere]

↑ Carolus Kiesel, De hymno in Apollinem Homerico (1835) p. 28 (Textus apud Google Books)
↑ ^2.0 ^2.1 Edvardus Gerhardius, ed., Hesiodi Theogonia (Berolini: Reimer, 1856) p. vii
↑ "Wer es noch nicht eingesehen hat, versteht nichts von Stil und von Hesiods Göttern auch nichts."

Deborah Boedeker, "Hecate: A Transfunctional Goddess in the Theogony?" in Transactions of the American Philological Association vol. 113 (1983) pp. 79-93 JSTOR
Patricia A. Marquardt, "A Portrait of Hecate" in American Journal of Philology vol. 102 (1981) pp. 243-260 JSTOR
M. L. West, ed., Hesiod: Theogony (Oxonii: Clarendon Press, 1966) pp. 276-290
Athanassia Zografou, "Le lot exceptionnel d’Hécate dans la Théogonie d’Hésiode" in Chemins d'Hécate, Presses universitaires de Liège, 2010ː 23-54

Haec stipula ad litteras spectat. Amplifica, si potes!

Eget haec commentatio nexum Wikidata. Quem adde si potes.