Herr

E Vicipaedia
Viri

Herr (lingua Theodisca superiore antiqua hêriro, hêrero, hêrro) inde a saeculo IX est appellatio virorum haud inusitata.

Vocis historia[recensere | fontem recensere]

Antea iam pro feminis vox fro adhibita est. Vere agitur de modo comparativo vocis hehr. In principio saltem honoratio superioris contra inferiorem istius vox usus bonus dabatur. Tamen mox vocabulum istud etiam pro Iesu Christo sive Deo est adhibitum.

Feminini generis idem sit frouwa cum vox Herrin multo post in linguam Theodiscam ingruit. In monarchicis periodis immo nobiles appellationem Herr magni aestimarunt, praesertim illi qui directo sine Regni structuris modum in exemptum regebant. Eorum filii saepe 'junchêrre (versione Theodisca recentiore Junker) nuncupabantur.

In urbibus autem nomen herr democratice omnibus illustribus concessum est, quibus potentia quaedam ante alios. In temporum cursu feliciter classis significatio omnis est perdita et saeculo XVII cunctis viris digna vocatio facta est.

Bibliographia[recensere | fontem recensere]

  • Otfrid-Reinald Ehrismann: Ehre und Mut, Âventiure und Minne. Höfische Wortgeschichten aus dem Mittelalter, München 1995, p. 228–238, ISBN 3-406-39882-0.
  • Walther Albrecht Kotzenberg: man, frouwe, juncfrouwe. Drei Kapitel aus der mittelhochdeutschen Wortgeschichte, (= Berliner Beiträge zur germanischen und romanischen Philologie; Band 33; Germanische Abteilung; Band 20), Berolini 1907
  • Erika Ludwig: Wip und frouwe. Geschichte der Worte und Begriffe in der Lyrik des 12. und 13. Jahrhunderts, (= Tübinger germanistische Arbeiten; Band 24), Stuttgardiae/Berolini 1937.
  • Judith J. Wittmann: A semantic study of five words for „girl“ and „woman“ from Wulfila through Luther, Boulder 1982.

Nexus externi[recensere | fontem recensere]

Vide de:Herr in Victionario.


De hac re nexus intervici usque adhuc absunt. Adde, si reppereris.