Georgius Philippus Telemannus

E Vicipaedia
Georgius Philippus Telemannus (anno 1750), opus Valentini Daniel Preisler ex amisso depicto Ludovici Michaelis Schneider.

Georgius Philippus Telemannus[1] (natus Magdeburgi 24 Martii 1681; mortuus Hamburgi 25 Iunii 1767) fuit compositor musicus Germanicus.

Vita[recensere | fontem recensere]

Sic dictae diaetae Telemanni in Castello Wilhelmsthal (Marksuhl in Thuringia), ubi artifex se producebat.

Telemann duodecim annos natus iam operam Sigismundi composuit. Filius parochi protestantici Magdeburgi a Benedicto Christiani musica erudiebatur nisi ipse se strenue exercebat. Anno 1701 in Universitate Lipsiensi iurisprudentiae studere coepit. Anno autem 1704, organista et rector musicus factus est Lipsiae in Fano Franciscanorum; eodem anno velut regens symphoniacorum in aula comitis Promnitz Zarae institutus est. Annis inter 1708 et 1712, regens capellae aulicae Ysenacensis fuit,[2] antequam Francofurti in Ecclesia Franciscanorum et Fano Sanctae Catharinae musicas curaret. Paulo post, urbanus director musicus creatus est. In Schola Latina Urbana musicam docebat. Anno 1721, Hamburgum commigrans usque mortem in quinque maioribus ecclesiis operam dabat. Cantor primus fuit ad Ioanneum et ex anno 1722 theatrum melodramaticum Hammonense moderabatur. Una cum Ioanne Valentino Görner Der getreue Musicmeister, periodicum praecipuum, condidit operum recentiorum praesentandorum. Agebatur de Germaniae primo diario praecipui musicam spectanti.

Asteroides 4246 Telemann in eius honorem nominatur.

Gravitudo[recensere | fontem recensere]

Telemannus velut Georgius Fridericus Händel et Ioannes Adolphus Hasse tempore suo illustrissimus musicographus erat. Ligamina magni momenti fecit inter musicam barocam (confer Ioannem Sebastianum Bachium) et musicam classicam nascentem (confer Carolum Philippum Emanuel Bach et Christophorum Willibaldum Gluck. Affabre contrapunctum barocum cum melodiis inusitatis Italicis volubilibus et sonis plenis Francicis orchestralibus iungebat. Genus componendi amabile, quod dicitur, imitabatur. Opera omnium modorum confecit: melodramata, passiones, cantatas ecclesiasticas saecularesque, oratoria, cantus, odas, canones, orchestralia, concentus pro uno canente, musicam cameratam, opera pro clavichordio aut organo tubulato.

Notae[recensere | fontem recensere]

  1. Nova Acta Eruditorum, Anno MDCCXLII publicata, ed. Johann Friedrich Gleditsch II (Lipsiae), Johann Christian Martin (Lipsiae), Johann Grosse II (Héritiers) (Lipsiae: apud Maurit. Georg. Weidemannum, Jo. Frid. Gleditschium, et B. Lanckisii haeredes, 1749), p. 477.
  2. In Castello Wilhelmsthal in Circulo Wartburg et nunc conclave originale conservatum est, in quo Telemann concentus dabat.

Bibliographia[recensere | fontem recensere]

  • Eckart Kleßmann: Georg Philipp Telemann. Hamburger Köpfe. Ellert und Richter, Hamburg 2004, ISBN 3-8319-0159-7
  • Robert Eitner:  "Telemann, Georg Philipp", in: Allgemeine Deutsche Biographie, vol. 37 (Lipsiae: Duncker & Humblot, 1894), p. 552–555.
  • Gabriele Lautenschläger, "Telemann, Georg Philipp" in Biographisch-Bibliographisches Kirchenlexikon  vol. 11 (Herzberg, 1996. ISBN 3-88309-064-6) , columnae 622–625 (Theodisce)
  • Annemarie Clostermann: Georg Philipp Telemann in Hamburg (1721–1767): Dokumente erzählen Geschichte(n).Kultur in Hamburg“ Verlagsgesellschaft mbH, Hamburgi 1998, ISBN 978-3-930727-08-7
  • Annemarie Clostermann: Georg Philipp Telemann: Die Hamburger Jahre. In-Cultura.com, Hamburgi 2014, ISBN 978-3-930727-41-4
  • Bernhard Jahn, Ivana Rentsch (ed.): Extravaganz und Geschäftssinn – Telemanns Hamburger Innovationen,Hamburg Yearbook of Musicology, Band 1, Monasterii/Neoeboraci, Waxmann 2019, ISBN 978-3-8309-3997-9.
  • Christine Klein: Dokumente zur Telemann-Rezeption 1767 bis 1907. Schriftenreihe zur Mitteldeutschen Musikgeschichte. Ziethen, Oschersleben 1998, ISBN 3-932090-31-4
  • Erich Valentin: Georg Philipp Telemann. Bärenreiter, Kassel-Basel 1952.
  • Gilles Cantagrel: Georg Philipp Telemann ou Le célèbre inconnu (=Mélophiles 14). Éditions Papillon, Genavae 2003, ISBN 2-940310-15-7
  • Günter Fleischhauer: Die Musik Georg Philipp Telemanns im Urteil seiner Zeit. In: Händel-Jahrbuch. Deutscher Verlag für Musik, Lipsiae 1967/68, p. 173–205, 1969/70, p. 23–73.
  • Hans Große, Hans Rudolf Jung (ed.): Georg Philipp Telemann, Briefwechsel. Sämtliche erreichbaren Briefe von und an Telemann. Deutscher Verlag für Musik, Lipsiae 1972
  • Jürgen Neubacher: Georg Philipp Telemanns Hamburger Kirchenmusik und ihre Aufführungsbedingungen (1721–1767): Organisationsstrukturen, Musiker, Besetzungspraktiken (=Magdeburger Telemann-Studien 20). Georg Olms Verlag, Hildesiae 2009, ISBN 978-3-487-13965-4
  • Karl Grebe: Georg Philipp Telemann. Rowohlt, Reinbek 2002 (editio decima), ISBN 3-499-50170-8
  • Richard Petzoldt: Georg Philipp Telemann – Leben und Werk. VEB Deutscher Verlag für Musik, Leipzig 1967.
  • Siegbert Rampe: Georg Philipp Telemann und seine Zeit. Laaber-Verlag, Laaber 2017, ISBN 978-3-89007-839-7
  • Werner Menke: Georg Philipp Telemann: Leben, Werk und Umwelt in Bilddokumenten. Heinrichshofen, Wilhelmshaven 1987, ISBN 3-7959-0399-8
  • Werner Rackwitz: Georg Philipp Telemann – Singen ist das Fundament zur Music in allen Dingen. Eine Dokumentensammlung. Philipp Reclam jun., Lipsiae 1967, 1981, 1985.

Nexus externi[recensere | fontem recensere]

Vicimedia Communia plura habent quae ad Georgium Philippum Telemann spectant.