Eduardus Nignon
.jpg)
Eduardus, vulgo Édouard Nignon (natus ad portum Namnetum die 9 Novembris 1865; Brealli die 30 Octobris 1934 mortuus) fuit coquus et scriptor de re culinaria. Cum scriptoribus satis celebribus (inter quos Henrico de Régnier et Gulielmo Apollinaire opus mythistoricum gastronomicum L'Heptameron des gourmets anno 1919 divulgari curavit. Sub umbra coaevi Augusti Escoffier celatus debita celebritati carebat, sed in urbe natali anno fere 2007 per fundationem Instituti Eduardi Nignon commemoratus est.[1]
In urbe natali educatus apud ganearios ab anno aetatis decimo laboravit artesque gastronomicas imbibit. Lutetiae ab 1880 usque in 1892 degens apud plures tabernas, inter quas Café de la Paix(fr), Maison dorée(fr), Café Anglais(fr), in eadem arte eruditus est. Cantiliaci interdum iuxta ducem de Albamarla(fr) cenas privatas parabat. Mox peregrinus Vindobonae apud Trianon, Lutetiae breve temporis spatium iuxta Ludovicum Paillard, Londinii ab anno 1898 apud deversorium Claridge's, Moscuae post duos annos in popina Eremitagii operam dedit. Hoc tempore iuxta mercatorem maecenatemque Ioannem Morozov(ru), interdum et iuxta imperatorem Nicolaum II cenas parabat.
Lutetiae anno 1908 reditus, "libertate" sua pleniter nacta, popinam Larue adquisivit (ubi iam laborabat successor Octavius Vaudable) et usque in 1922 direxit.[2] Franciscopoli in expositione universali 1915 vina Gallica promovit. Eodem anno orphanotrophium restauratorum limonatariorumque Parisiensium condidit. Opus mythistoricum gastronomicum L'Heptameron des gourmets, cum scriptoribus amicis confectum adiuvante philologo Bertrando Guégan, anno 1919 divulgari iussit.[3]
Anno 1922, gravi renum morbo affectus, popina nepoti suo Caelestino Duprat concessa, Breallum sub Monteforti provinciae Britanniae Minoris petivit. Ibi tranquillius senescens opera Les Plaisirs de la table et Éloges de la cuisine française conscripsit necnon librum scholasticum puellis Bretonicis dedicatum Précis de cuisine familiale.
Notae[recensere | fontem recensere]
- ↑ Kammerer (2017).
- ↑ Street (1920)3
- ↑ De Guégan participe vide L'Heptameron (1919) ad colophonem
Scripta[recensere | fontem recensere]
- 1919 (cum Lucien Descaves, Henri de Régnier, Laurent Tailhade, Guillaume Apollinaire, André Mary, Fernand Fleuret, Émile Godefroy) : L'Heptameron des gourmets. Lutetiae, 1909 Textus apud Gallica
- 1924 : Livre de cuisine de l’Ouest-Eclair
- 1926 : Les Plaisirs de la table, où sous une forme nouvelle, l'auteur a dévoilé maints délicieux secrets et recettes de bonne cuisine, transcrits les précieux avis de gourmets fameux et de fins gastronomes, conseillers aimables et sûrs en l'art de bien manger
- 1933 (praefatore Sacha Guitry) : Éloges de la cuisine française
- 1935 : Précis de cuisine familiale, à l'usage des jeunes filles des écoles supérieures et cours complémentaires. Redonis: L'Ouest-Éclair Textus apud Gallica
Bibliographia[recensere | fontem recensere]
- Julian Street, Where Paris Dines (Garden City NY: Doubleday, 1920) pp. 28-30
Nexus externi[recensere | fontem recensere]
- "Le portrait d'Edouard Nignon" apud Institut Edouard Nignon
- Chartae ferculorum popinae Larue annis fere 1909/1914 apud bibliothecam municipalem Divionensem
- "Edouard Nignon" apud Restaurants bretons étoilés Michelin
- Julia Csergo, "Édouard Nignon: le cuisinier le plus célèbre du XXe siècle" (2020) apud Menu Fretin
Inter fontes nostros - François Kammerer, "Les 10 ans de l'Institut Edouard Nignon" (2017)
