Ecclesia Antiochena Maronitarum

Vide etiam paginam fere homonymam: Ecclesia Latina.

Vexillum ecclesiae
Indicia fundamentalia
Caput:	Patriarcha Maroniticus Antiochiae et totius Orientis Béchara Pierre Raï
Membra:	3.381.733 (2013)
Presbyteri:	876 (2013)
Religiosi:	843 (2013)
Inscriptio cursualis:	Monasterium Bkerke Libanus

Ecclesia Antiochena Maronitarum (Aramaice ܥܕܬܐ ܣܘܪܝܝܬܐ ܡܪܘܢܝܬܐ ܕܐܢܛܝܘܟܝܐ ʿīṯo suryaiṯo māronaiṯo d’anṭiokia) est ecclesia orientalis sui iuris cum Roma coniuncta titulo patriarchali ornata, quae papam principiem agnoscit. Fideles ecclesiae Maronitae (ܡܪܘܢܝܶܐ Moronoye, Arabice موارنة, DMG Mawārina) appellantur.

Ecclesia cathedralis Sancti Eliae Halapiae.

Maronitae inter maximas antiquissimasque communitates religiosas Libani numerantur; qui, cum olim lingua Aramaica occidentali pro lingua ecclesiastica usi sint, his diebus in Bibliis versandis sermonibusque dandis necnon partim in liturgia celebranda linguam Arabicam adhibent, quae iam a Medio aevo sermo Maronitarum cottidianus erat.

Vestes tralaticiae (a sinistra): Maronita ex Libano, incola Dschebel montis et mulier Christiana Libani (saeculo undevicesimo exeunte. Imago ex Zur Geschichte der Kostüme (Monaci: Braun & Schneider, 1861–1880).

Nomen a Sancto Marone eremita, qui et fundamenta huius ecclesiae posuisse traditur. Per Patriarchatum Antiochenum Maronitae se in successione Apostolica esse arbitrantur. Patriarchis titulus Mar competit "dominus" valens, praeterea "Boutros" (id est Petrus) appellantur, quo Sancti Petri, conditoris ecclesiae Antiochenae, mentio fit.

Maronita unica est ecclesia orientalis, quae se totam cum Ecclesia Catholica Romana coniunxit, quandam autonomiam tamen conservans: patriarcha a synodo episcoporum eligitur; electio facta pontifici Romano nuntiatur.

Historia

Maronitae, qui se septimo saeculo ab Ecclesia orthodoxa Syrorum seiunxerunt, initio Aramaice loquebantur. Auctor eorum, Maron (Arabice مارون, DMG Mārūn) monachus, ad inferiorem Orontis partem (hodie in Syria) vixit. Monotheletismum secuti, post Concilium Constantinopolitanum Tertium anno 681 haeretici damnati et ab Iustiniano II imperatore Constantinopolitanorum petiti sunt. Quod autem pugna anno 694 commissa praevaluerunt autonomiam sustinuerunt. Postquam Musulmani regionem expugnaverunt, in montes Libani se receperunt, ubi ecclesia Maronitarum sic crescebat, ut usque ad hunc diem plaga Libani montis inter Tripolim et Berytum patens unica in orbe Arabum regio est, ubi paene soli Christiani vivunt.

Saeculo duodecimo Maronitae, cum se in fidem et tutelam militum occidentalium cruce signatorum contulissent, se ad Ecclesiam Catholicam Romanam applicaverunt. Militibus Catholicis discessis, quamquam a Mamlucis, Drusis et Siitis pressi, tamen societatem cum ecclesia occidentali servantes anno 1445 in Concilio Florentino coniunctionem cum Ecclesia Catholica Romana confirmaverunt. Ex tunc inter ecclesias Catholicas orientales numerantur.

Sub Imperio Ottomanico Maronitae in regionibus remotis viventes autonomi manserunt, urbibus litoralibus exceptis. Ex Europa primum prelum typographicum importaverunt, cum alibi in terris Islamicis usque ad annum 1729 litterae Arabicae non nisi manu scriptae sint. Iam anno 1638 Francia omnes Christianos Imperii Ottomanici, inter quos et Maronitas, praesidio protexit et saeculo undevicesimo principatum in Libano obtinuit.

Ab anno 1736 ecclesia multas scholas aperuit, quas omnes Maronitae masculi frequentarent. Quibus rebus conficiebatur, ut vita culturalis effloresceret.

Bello civili anni 1860 et magis quidem fame, quae primo bello mundano in Libano furebat fere quartam populi partem necans, vexati multi Maronitae in Civitates Foederatas Americae, Canadam, Americam Latinam, Australiam et Africam meridianam emigraverunt.

In Libano hodierno viginit tres ex centum viginti octo sedibus in parlamento Maronitis conciliantur; praeses civitatis Maronita esse debet. Communitas Maronitica autem a bello civili (ab anno 1975 usque ad annum 1990) in duas factiones scissa est imprimis propter controversiam, sitne utilius cum Syris cooperari an vim eorum repellere.

Structura ecclesiastica

Caput ecclesiae Maronitarum, ab anno 2011 Béchara Pierre Raï, titulo patriarchae Maronitici Antiochiae et totius Orientis ornatus est. Hodie minimum tres ecclesiae successionem legitimam patriarchatus Antiocheni sibi vindicant, quarum nullus adhuc sedem patriarchalem in Antiochia urbe (hodie: Antakya in Turcia) habet. Sedes patriarchae Maronitarum in Bkerké in Libano est.

Si plus cognoscere vis, vide etiam Patriarchatus Antiochenus.

Etsi sunt Catholici, Maronitis propria hierarchia et liturgia orientalis est, quae plus minusve ritum Antiochenum sequitur. Lingua liturgica est Aramaica. Sacerdotes matrimonio iuncti esse solent, caelibatus tantum ad sacerdotes pertinet, qui ante ordinationem uxorem non habuerunt.

Ecclesia Maronitarum multis in terris diffusa fere sex decies centena milia fidelium habere affirmat, quorum decies centena milia sunt in Libano. Multi Maronitae etiam in Syria sunt (ante bellum civile fere 400.000). Parva quidem, sed antiqua, est Archieparchia Cyprensis Maronitarum, quae iam anno 1357 condita est.

Sancti ecclesiae Maronitarum

Ab Ecclesia Catholica Romana adhuc tres sancti Maronitarum canonizati sunt:

• Sarbelius Makhlouf (1828–1898), anno 1977 canonizatus
• Rebekka Ar Rayès (1832–1914), anno 2001 canonizata
• Nimatullah Iosephus Kassab Al-Hardini (1808–1858), anno 2004 canonizatus

Bibliographia

• Ray Jabre Mouawad: Les Maronites. Chrétiens du Liban. Brepols Publishers, Turnholti 2009, ISBN 978-2-503-53041-3.
• Harald Suermann: Die Gründungsgeschichte der Maronitischen Kirche. Harrassowitz, Aquis Mattiacis 1998, ISBN 3-447-04088-2
• Michel Breydy: Manuel de Liturgie Syro-Antiocheno-Maronite. Beryti 1966.
• Andreas Heinz: Die Heilige Messe nach dem Ritus der Syrisch-maronitischen Kirche, Augustae Treverorum 1996, ISBN 3-7902-1451-5

Nexus externi

Vicimedia Communia plura habent quae ad Maronitas spectant (Maronite Catholics, Maronite Catholic Church).

+