Ducatus Parmensis et Placentinus

E Vicipaedia
Tabula Ducatus Parmensis et Placentini anno 1639

Ducatus Parmensis et Placentinus [1](Italiane: Ducato di Parma e Piacenza) fuit antiqua civitas in Italia septemtrionale, quae anno 1545 a Papa Paulo III condita est. Primus dux fuit filius papae Petrus Ludovicus Farnese, cuius domus regnatrix ducatum usque ad annum 1731 rexit.

Ducatus, qui Napoleo ab anno 1808 usque ad annum 1814 Franciae coniunxit, anno 1815 a Consilio Vindobonum restitutus est.

Ducatus Parmae et Placentiae finem habuit anno 1860, cum ultimus dux expulsus esset et ambae urbes post plebiscitum ad Regnum Sardiniae, quod insequenti anno novum regnum Italiae factum est, adiunctae sunt.

Duces Parmae et Placentiae familiae Farnesiae, 15451731[recensere | fontem recensere]

Duces Parmae et Placentiae familiae Borboniorum, 17311735[recensere | fontem recensere]

Duces Parmae et Placentiae familiae Habsburgorum, 17351748[recensere | fontem recensere]

Duces Parmae et Placentiae familiae Borbonis, 17481802[recensere | fontem recensere]

Ab anno 1808 usque ad annum 1814, cum vere ducatus a Napoleone Franciae coniunctus est, titulus Dux Parmae ad Ioannem Iacobum Régis de Cambacérès et Dux Placentiae ad Carolum Franciscum Lebrun pertinuit.

Duces Parmae et Placentiae familiae Habsburgorum, 18141847[recensere | fontem recensere]

Duces Parmae et Placentiae familiae Borbonis, 18471860[recensere | fontem recensere]

Nota[recensere | fontem recensere]

Haec stipula ad historiam spectat. Amplifica, si potes!