Dies perpetuus
Dies perpetuus[1] vel dies polaris[2] est tempus, cum sol diutius, quam 24 horas, sub finitorem non occidit. In regionibus, intra circulos polares (Arcticum et Antarcticum) sitis, dies perpetuus aestate (circa solstitium aestivum) fit. Quanto ad polum propior locus est, tanto dies perpetuus ibi longior est. Axis Telluris declinatio causa dierum perpetuorum polarium est. Tempore solstitii brumalis his regionibus nox polaris fit.
Tacitus in Germania (45) sic diem polarem Scandinavicum describit:
- extremus cadentis iam solis fulgor in ortus edurat adeo clarus ut sidera hebetet;
et in vita Agricolae (12) de regionibus septentrionem versus a Scotia sitis:
- si nubes non officiant, aspici per noctem solis fulgorem, nec occidere et exurgere, sed transire adfirmant.
Notae[recensere | fontem recensere]
- ↑ Ioannes Fridericus Hennert [de], Elementorum universae astronomiae pars prior, 1771, p. 156; Lucius Ferraris [it], Bibliotheca canonica, juridica..., vol. V, 1760, p. 206; Aloysius Antonius Verneius [pt], De re physica ad usum Lusitanorum, vol. III, 1769, p. 339.
- ↑ Cf. nox polaris. Vel sol in ortus edurans, — Ebbe Vilborg, Norstedts svensk-latinska ordbok, s.v. Midnattssol, e Tacito. v. infra. Vel sol mediae noctis, — sic linguae hodiernae multae.
Nexus externi[recensere | fontem recensere]
- Dies perpetuus in Encyclopaedia Russica magna