Casparus Bartholinus (secundus)
 |
Nulla Vicipaediae Latinae pagina huc annectitur. |
Casparus Bartholinus Secundus (vulgo Caspar Thomsen Bartholin) natus die 10 Septembris 1655 Hafniae – mortuus die 11 Iunii 1738) fuit anatomista Danicus, qui primus descripsit "glandulas Bartholini" anno 1677.
Vita[recensere | fontem recensere]
Natus est in eximia familia hominum peritorum. Erat filius theologi et anatomistae Thomae primi Bartholini et frater theologi Ioannis Bartholini. Inventio tamen glandarum Bartholini saepe falso tribuitur avo suo, Casparo Bartholino, primo.
Casparus Bartholinus medicinam discere coepit anno 1671, cum 16 annos esset natus. Anno 1674, cum non plus quam 19 annos esset natus, nominatus est professor apud Universitatem Hafniensem a rege Christiano IV, cum tandem ei liceret apud alias nationes studia sua persequi. Quae nominatio scilicet facta est intercedente patre. Per tres annos postea studia persecutus est in Nederlandia, Gallia (ubi laboravit cum anatomista parisiensi Iosepho-Guichardo Du Verney) et in Italia.
Postquam rediit in Daniam, adeptus est cathedram, et docebat anatomiam et physicam. Fuit etiam ter rector Universitatis Hafniensis.[1] Hic, discipulo Nicolao Stensen socio, persecutus est sua studia magni momenti de systemate glandulari.
Postea, Casparus Bartholinus interesse rei publicae coepit. Anno 1709 erat iudex apud Iudicium supremum, anno 1719 procurator generalis et anno 1724 Minister Oeconomiae.
Opera[recensere | fontem recensere]
- (De tibiis veterum et earum antiquo usu apud Google Books). Romae: B. Carrara, 1677 (Nam Bartholinus etiam de musica scripsit)
- (De ovariis mulierum et generationis historia epistola anatomica apud Google Books). Amstelodami: J. H. Wetstein, 1678