Abbatia Sancti Victoris
Abbatia Sancti Victoris (Francogallice: Abbaye Saint-Victor de Paris) institutum regium fuit inter meridiem et orientem Lutetiae mediaevalis situm. Extra sic dicta moenia Stephani Marcel fuit ubi nunc habes circumdarium quintum.
Historia[recensere | fontem recensere]
Res condita est rege Ludovico VI ad ripam Beverae sinistram. Ibi sarti et tecti conservabantur monachi circa theologum illustrem Guglielmum de Campellis. Ex initio sedes intellectualis Parisiensis fuisse videtur.[1]
De Campellis philosophus dimissionem a rectione scholae cathedralis Nostrae Dominae Parisiensis petiverat, ut anno 1108 se in monasterium conferret. Discipulis sequentibus ita disciplinae interruptae mox novo in situ continuari debuerunt. Unde nata est postea Congregatio Victorina, quae paullatim abbatias XXX et prioratus XL habitura erat.
Guglielmi de Campellis fama nimirum scholam novam efflorescere fecit. Saeculo XII etiam saecularis Europa monasterium magni aestimare coeperat. Vel cardinales septem ibi oriundi erant; iste notissimus Hugo de Sancto Victore annis inter 1118 et 1141 operam frugiferam navabat. Etiam Bernardus Claraevallensis socius cum monachis Victorianis conversabatur, qui Petro Lombardo monachorum sedulorum laborem spiritalem commendavit atque ante oculos posuit.
Praeter theologiam septem artes liberales diligentissime colebantur. Hugo de Sancto Victore ipse identidem praedicavit orbem terrarum unum totum esse et scientias omnes iugiter ad Dei notionem ducere debere. Textus classicis linguis pacti et logica, scientiae naturales et cosmographia, quibus omnibus monachi in ista abbatia studebant, fidem christianam corroborare adiuvabant. Bibliae ibi glossematibus ornatae exegesei etiam extra Franciam valde proderant.
Post abbatiale palatium inveniebantur delubrum Romanicum, monasterium, bibliotheca et scriptorium. Horti citra Beveram collocati usque Sequanam flumen pertinebant. Proiectio horizontalis monasterii muris circumdati trapezio similis fuit et usque Hortum Plantarum spectabat. In monasterii meridie, ubi hodierna via Cuvier, Turris Alexandrina (Tour Alexandre) stabat ubi carcer monachicus inerat. Annis inter 1686 et 1687 hydreuma magnum decore pulcro factum est, quod barbari proh dolor anno 1840 removerunt; tunc modestus puteus Cuvier ibi institutus est.
Mox circa monasterium vicus eiusdem nominis natus est. Strata Parisiensibus homines adducens etiam nomen Sancti Victoris adoptavit (Rue Saint-Victor) velut porta urbana (Porte Saint-Victor). Rebus novis Francicis saevientibus monachi locum 1790 reliquerunt et anno 1811, cum depositorium novum pro mercatoribus vinariis erectum est, vestigia omnia demolita sunt. Tribus quidam et nostris temporibus Sancti Victoris (Quartier Saint-Victor) portat. Ubi medio sic dicto aevo abbatia erat nunc Alma Mater UPMC cursus facit. Via Jussieu trans chorum ecclesiae pristinum ducta est. Hortos olitorios et pometa nunc Universitas Dideroti occupat.
Sunt qui credant Gaium Marium Victorinum loci patronum esse: namque verba abbatiae praeconiaria Iesus, Maria, sanctus Victor, sanctus Augustinus optime congruunt doctrinae Victorini qui ante Augustum Hipponensem vixerat. Nonnullis autem Victor Massiliensis martyr Maximiano imperatore patronus putatur.[2]
Bibliographia[recensere | fontem recensere]
- Rainer Berndt (ed.): Schrift, Schreiber, Schenker. Studien zur Abtei Sankt Viktor in Paris und den Viktorinern. Akademie-Verlag, Berolini 2005, ISBN 3-05-004038-6
- Rainer Berndt: Die Bibliothek der Abtei Saint-Victor zu Paris : ihr Werden, ihre Werke, ihr Wert. Apud: Andrea Rapp (ed.): Zur Erforschung mittelalterlicher Bibliotheken. Francofurti 2009, p. 47–60
- Björn Gebert: Sankt Viktor von Paris und die Viktoriner. Institutionelle Strukturen eines mittelalterlichen Klosterverbandes, apud: Anette Löffler et Björn Gebert (edd.): Legitur in necrologio victorino. Studien zum Nekrolog der Abtei Saint-Victor zu Paris (= Corpus Victorinum, Instrumenta 7), Monasterii, ISBN 978-3-402-10441-5, p. 119–171
- Martin Schoebel: Archiv und Besitz der Abtei St. Viktor in Paris. (= Pariser Historische Studien 31), Bouvier, Bonnae 1991, ISBN 3-416-80597-6 (interretialiter)
- Gunnar Teske: Die Briefsammlungen des 12. Jahrhunderts in St. Viktor, Paris: Entstehung, Überlieferung und Bedeutung für die Geschichte der Abtei. (= Studien und Dokumente zur Gallia Pontificia 2), Bonnae 1993, ISBN 3-416-02464-8
- Matthias M. Tischler: Die Bibel in Saint-Victor zu Paris. Das Buch der Bücher als Gradmesser für wissenschaftliche, soziale und ordensgeschichtliche Umbrüche im europäischen Hoch- und Spätmittelalter. (Corpus Victorinum. Instrumenta 6). Monasterii 2014, ISBN 978-3-402-10433-0
- Ursula Vones-Liebenstein: Saint-Victor in Paris. Vom Königskloster zur Kongregation (Canonici Regulares Sancti Augustini: Schriftenreihe der Akademie der Augustiner-Chorherren von Windesheim 12). Paring 2007, ISBN 3-936197-09-1
Nexus externi[recensere | fontem recensere]
|
Vicimedia Communia plura habent quae ad Abbatiam Sancti Victoris spectant. |
- ichnograpiae
- documenta scripta
- generatim de abbatia
- Opera ab hoc homine vel de eo scripta apud Bibliothecam Nationalem Germanicam (Theodisce)
- hugo.sankt-georgen.de
Notae[recensere | fontem recensere]
- ↑ Rainer Berndt: Sankt Viktor, Schule von. Apud: Theologische Realenzyklopädie (TRE), tomus 30, Berlini/Neoeboraci 1999, p. 42–46, praesertim p. 43–44.
- ↑ verbi gratia.
|
Situs geographici et historici: Locus: 48°50′47″N 2°21′21″E |