Virgo Vestalis

E Vicipaedia
(Redirectum de Vestalis virgo)

Virgo Vestalis,[1][2] simpliciter Vestalis,[3][4][5] antiquitate fuit sacerdos Vestae deae, cuius templo Romae inserviebat. Collegium Vestalium ab incunabulis civitatis Romanae usque ad annum 391 duravit, cum Theodosius I, imperator Christianus, eas e templo exire iussitː qui annus velut finem quendam publico paganismo in Imperio Romano imposuit. Quamdiu vero viguit religio vetus ipsam salutem reipublicae Romanae e ritibus Vestalium pendere aestimabant.

De religione et castitate[recensere | fontem recensere]

Si antiquis fabulis credimus, iam ante urbem conditam fuere Vestales virgines, quoniam Rhea Silvia, Romuli mater, Vestalis Albani regis iussu facta est. Postea, Numa Pompilius, secundus Romanorum rex, Vestalibus leges dedit. Ex eo tempore fuerunt primum quattuor, deinde sex, denique septem Vestales, inter viginti puellas delectae. Triginta annos in foro Romano in atrio Vestae habitabant, unum e praecipuis officiis illis erat ignis sacer in Vestae aede alendus. Tripertitum erat tempus sacerdotiiː per decem primos annos discebant, per decem sequentes cultum absolvebant, per decem ultimos novicias docebant.[6] Puram vitam agebant; vetitae erant nubere. Quocirca in magno honore habebantur, et in publico ab anno 42 a.C.n. etiam lictores cum fascibus eis praeibant.[7] Propter gravissimam culpam, vel usque ad mortem verberabantur vel vivae in sepulcrum in agro "scelerato" dicto ad portam Collinam coniciebantur,[8] vel de rupe Tarpeia praecipitabantur. In summa tradunt duodecim aut, ut quidam scribunt, sex et viginti Vestales ita periisse. Supplicia tam dura paulatim rariora fiebant, et pauci imperatores incestas Vestales vivas sepeliendas adhuc iusserunt. ut Domitianus[9] et Caracalla. Non omnes tamen sacrosanctam castitatem earum verebantur: nam Caracalla unam e quattuor virginibus quas supplicio adfecit ipse dehonestasse dicebatur,[10] et Elagabalus ad liberos 'diviniores' gignendos Vestalem Aquiliam Severam indignantibus omnibus uxorem duxit.[11] Maxima vero erat earum auctoritas: e. g. capitis damnato a Vestalibus auxilium petere licebat; tum magistratus vitae eius parcere debebant.

De Vestalibus in iure civili[recensere | fontem recensere]

Vestalibus alia condicio Romae fuit atque ceteris mulieribus quae per totam vitam in manu sive patris sive mariti sive alii tutoris manebant[12] "exceptis virginibus Vestalibus, quas etiam veteres in honorem sacerdotii liberas esse voluerunt: Itaque etiam lege XII tabularum cautum est."[13] Ita sine ullius auctoramento in iure agere eis licebat. Etenim "Virgo Vestalis, simul est capta atque in atrium Vestae deducta et pontificibus tradita est, eo statim tempore sine emancipatione ac sine capitis minutione e patris potestate exit et ius testamenti faciundi adipiscitur."[14] Adhuc impuberes a pontifice maximo capi solebant ac statim omnes gentiles necessitudines abrumpebantur. Patris hereditatem nisi testati Vestalis adire non poteratː non iam enim legitima heres habebatur. Item fratres ceterique cognati cuiusdam Vestalis hereditatem eius adire non poterant nisi testamentum illa fecisset et eos heredes instituisset. Non iam enim legitimi eius heredes erant et Vestalis intestatae bona in publicum redigebantur.[15]

Notae[recensere | fontem recensere]

Caput Vestalis velatum in denario anno 63 a.C.n. percusso. Pone caput cylix conspicitur qua aquam sacram hauriebant.
Despectus in domum Vestalium et Templum Vestae a Palatino visus.
Statua Vestalis.
  1. ↑ D. P. Simpson, Cassell's Latin Dictionary (Novi Eboraci: Wiley Publishing, 1968), 639.
  2. ↑ John C. Traupman, The Bantam New College Latin and English Dictionary, ed. tertia (Novi Eboraci: Bantam Books, 2007), 447.
  3. ↑ Liv. 1, 3 sq.; Plin. 28, 4, 7, § 39; Ov. F. 2, 383 al., in Lewis & Short, s.v. "Vesta," in A Latin Dictionary; Founded on Andrews' edition of Freund's Latin dictionary (1879).
  4. ↑ "Vestalis . . . (sc. virgo)," John T. White, The White Dictionary (Sicagi: Follett Publishing Company, 1928), 639.
  5. ↑ D. P. Simpson, Cassell's Latin Dictionary (Novi Eboraci: Wiley Publishing, 1968), 639.
  6. ↑ Plutarchus, An seni sit gerenda respublica 24.
  7. ↑ Plutarchus, Numa X.
  8. ↑ Plutarchus, Numa X.
  9. ↑ Suetonius, Domitianus VIII.
  10. ↑ Dio Cassius, Historia Romana 78.16.
  11. ↑ Dio Cassius, Historia Romana 80.9.
  12. ↑ Gaius, Institutiones: "Veteres enim voluerunt feminas, etiamsi perfectae aetatis sint, propter animi levitatem in tutela esse" (I: 144).
  13. ↑ Gaius, Institutiones I.145. Confer Plutarchus, Numa X.5.
  14. ↑ Aulus Gellius I.12.9.
  15. ↑ Labeonis commentarii ad XII Tabulas apud Aulum Gellium (I.12.18)ː "Virgo Vestalis neque heres est cuiquam intestato, neque intestatae quisquam, sed bona eius in publicum redigi aiunt."

Fontes[recensere | fontem recensere]

Bibliographia[recensere | fontem recensere]

Latine scripta[recensere | fontem recensere]

Barbare?[recensere | fontem recensere]

  • Garcia Barraco, Maria Elisa, et Ilaria Soda.2017. Virgines vestales: il sacerdozio delle vestali romane: origine, costituzione e ordinamento. Romae: Arbor Sapientiae.
  • Leveleux, Corinne. 1995. Des prêtresses déchues: l'image des vestales chez les Pères de l'Église latine: fin IIe-début Ve s. . . , Lutetiae. Recensio critica
  • Lovisi, Claire. 1998. "Vestale, incestus et juridiction pontificale sous la République romaine." Mélanges de l'école française de Rome 110 (2)ː 699–735.
  • Lindner, Molly. 2015. Portraits of the Vestal Virgins, priestesses of ancient Rome. Ann Arbor Michiganiae: University of Michigan press. Apud Guglum librorum
  • Saquete, José Carlos. 2000. Las vírgenes vestales: un sacerdocio femenino en la religión pública romano. Matriti: Fundación de estudios Romanos.
  • Van Haeperen, Françoise. 2008. "À propos de recherches récentes sur les vestales." L'Antiquité Classique 77ː 309–19.

Nexus externi[recensere | fontem recensere]

Receptum de "https://la.wikipedia.org/w/index.php?title=Virgo_Vestalis&oldid=3681322"