Verba Francogallica
Verba Francogallica sunt verba temporalia, quorum formae similes sunt formae verborum latinorum. Verbum quodque formas varias habet secundum personam et numerum, sicut verba latina.
Coniugationes[recensere | fontem recensere]
In lingua Francogallica tres sunt coniugationes verborum: prima, quae continet omnia verba quorum infinitivum per "-er" terminat, sicut aimer (hoc est "amare"); secunda, quae ea continet quorum infinitivum per "-ir" terminat, sicut finir (hoc est "finire"); et tertia, quae ea continet quorum infinitivum per "-re" terminat, sicut écrire (hoc est "scribere"). Sunt etiam pluria verba per "-ir" terminantia quae non ad secundam coniugationam pertinent, sicut dormir (hoc est "dormire").[1] Et nemo mirabitur invenire multa verba anomala esse.
Partes principales tres sunt: infinitivus, forma secondae personae pluralis temporis praesentis, participium praeteritum, e.g.
- aimer - infinitivum, "amare"
- aimons - forma secondae personae pluralis, "amamus"[2]
- aimé - participium praeteriti, "amatus"
Tempora[recensere | fontem recensere]
Tempora simplicia modi indicativi sunt praesens, imperfectum, futurus, praeteritum simplex (fr. passé simple). Modi coniunctivi tempora sunt coniunctivum praesens, coniunctivum imperfectivum, et conditionalis.?
Verba tempore praesenti sic coniugantur:
| coniugatio prima, -er | secunda, -ir | tertia, -re | alia verba -ir |
|---|---|---|---|
| aimer | finir | écrire | dormir |
| j' aime | je finis | j' écris | je dors |
| tu aimes | finis | écris | dors |
| il, elle aime | finit | écrit | dort |
| nous aimons | finissons | écrivons | dormons |
| vous aimez | finissez | écrivez | dormez |
| ils, elles aiment | finissent | écrivent | dorment |
Alia tempora inter coniugationes non differunt, sed easdem terminationes habent.
Tempora composita sunt perfectivum (fr. passé composé) et plusquamperfectum.
Sunt duo participia, praeteritum (e.g. aimé) et praesens (e.g. aimant), quae sunt nomina adiectiva.
Verba anomala[recensere | fontem recensere]
Verba anomala maximi momenti sunt être (esse), avoir (habere), aller (ire, vadere), venir (venire), faire (facere), prendre (prehendere), dire (dicere), vouloir (velle), pouvoir (posse), devoir (debere), savoir (scire, sapere).
Syntaxis[recensere | fontem recensere]
Syntaxis verborum francogallicorum non difficilis est. Tempus praesens potest significare aut id quod significat tempus latinum praesens, aut id quod significat tempus futurum latinum. Perfectivum est tempus praeteritum usitatissimum; praeteritum proprium est sermoni scripto vel formali; imperfectivum, ut in lingua latina, significat actionem quae continuabat.
Nexus externus[recensere | fontem recensere]
- De verbis Francicis
- Histoire sociolinguistique du français, cursus scholasticus de historia linguae francogallicae