Quintus Fabius Maximus Eburnus

E Vicipaedia

Quintus Fabius Maximus Eburnus (natus saeculo 2 a.C.n., mortuus post annum 104 a.C.n.) vir publicus Romanus fuit.

Gens[recensere | fontem recensere]

Pater eius Quintus Fabius Maximus Servilianus anno 142 a.C.n. consul erat.

Cursus honorum[recensere | fontem recensere]

Anno 132 a.C.n. quaestor in Sicilia erat, deinde anno 127 IIIvir monetalis[1] atque 119 praetor. Anno 116 una cum Gaio Licinio Geta consul erat[2] et annos 115/114 a.C.n. Macedoniam proconsul administravit. Anno 113 forsitan legatus senatus et anno 108 a.C.n. censor erat. Quod filium suum stupri causa supplicio affici iusserat, a Gnaeo Pompeio Strabone propter patriam potestatem excessam damnatus est et anno 104 a.C.n. in exilium Nuceriam abiit, ubi aliquot annos vivebat[3].

Bibliographia[recensere | fontem recensere]

Notae[recensere | fontem recensere]

  1. Marcus Tullius Cicero, de oratore I 121
  2. Marcus Tullius Cicero, pro Murena 36
  3. Marcus Tullius Cicero, pro Balbo 28


Antecessores:
Lucius Caecilius Metellus Diadematus et Quintus Mucius Scaevola
Consul
116 a.C.n.
cum
Gaio Licinio Geta
Successores:
Marcus Aemilius Scaurus et Marcus Caecilius Metellus