Gaius Flaminius
Gaius Flaminius (natus saeculo 3 a.C.n., mortuus die 24 Iunii 217 a.C.n. ad Trasumenum lacum) fuit vir consularis et censorius Romanus.
Familia[recensere | fontem recensere]
Gaius Flaminius plebeio genere natus, in honoribus adipiscendis et administranda republica 'homo novus' fuit. Post eum filius quoque Gaius Flaminius C.f. anno 187 a.C.n. consulatum gessit.
Cursus honorum[recensere | fontem recensere]
Quid ante consulatum gesserit[recensere | fontem recensere]
Flaminius anno 232 a.C.n. tribunus plebis legem tulit, qua Ager Gallicus inter agricolas dividebatur. Haec lex, quamquam Quinto Fabio Maximo Verrucoso acriter resistente, a populo rata est et, si quibusdam scriptoribus credimus, tumultus Gallici causa anno 225 fuit[1]. Anno 227 praetor Siciliam primus administrator Romanus rexit[2]. Ob quae beneficia primus e gente sua consulatum a populo adeptus est. Contra plerisque senatoribus tamquam orator favore populari subnixus et homo novus displicebat. Cum autem plerique historici antiqui ordinis senatorii fuerint vel clientes eorum, constat traditionem a fontibus nostris relatam Flaminio iniquam esse.
De consulatu[recensere | fontem recensere]
Anno 223 consul cum collega Publio Furio Sp.f. Philo Insubres Gallos vicit[3]. Senatus propter omina mala ei Romam revocare conatus est et quamvis feliciter re gesta triumphum ei negavit. Sed populo iubente tandem triumphavit[4].
Quid post consulatum gesserit[recensere | fontem recensere]
Anno 221 magister equitum dictatoris Quinti Fabii Maximi fuit. Anno 220 una cum Lucio Aemilio Q.f. Papo censor erat. Quo anno censores omnes libertos in quattuor tribus urbanas distribui decreverunt[5]. Magna opera duo quoque locavit, quibus nomen suum indidit : viam Flaminiam, quae Roma Ariminum usque et Hadriaticum mare ducebat, et circum Flaminium in Campo Martio[6].
De secundo consulatu et morte[recensere | fontem recensere]
Anno 217 inter Secundum Bellum Punicum iterum consul creatus est - nunc cum Gaio Servilio P.f. Gemino-, non Romae, ut mos erat, sed Arimini. Itaque laesae religionis accusatus est[7]. Die 21 Iunii 217 in insidias Hannibalis cecidit : cum omni paene exercitu necatus est nec corpus eius repertum est[8]. Dies Ater dehinc nominabatur dies pugnae[9]. Historici antiqui in eo reprehendunt quod quam primum cum Hannibale proelium committere volens collegae et alterius exercitus adventum non expectavit. Nimia cupido gloriae causa huius erroris fuisse traditur. Praeterea Hannibalem Etruriam sub oculis vastantem pati non potuit, timens ne fama sua Romae inde ab obtrectatoribus imminueretur. In eius locum Marcus Atilius M.f. Regulus suffectus est.
Bibliographia[recensere | fontem recensere]
- Fridericus Münzer: Flaminius 2). In: Paulys Realencyclopädie der classischen Altertumswissenschaft (RE). Band VI,2, Stuttgart 1909, Sp. 2496–2502.
- Carolus-Ludovicus Elvers, "Flaminius [1]" in Der Neue Pauly vol. 4 (Stutgardiae: Metzler, 1998. ISBN 3-476-01474-6) col. 540–541.
Notae[recensere | fontem recensere]
- ↑ Polybius, II 21
- ↑ Titus Livius, Ab urbe condita, XXXIII 42,8
- ↑ Polybius, II 32 seq
- ↑ Titus Livius, XXI 63,2
- ↑ Titus Livius, Periochae XX
- ↑ Titus Livius per. XX
- ↑ Titus Livius, Ab urbe condita XXI 63; XXII 1,5 seqq
- ↑ Polybius, III 80-85; Titus Livius, XXII 4-7
- ↑ Ovidius, Fasti VI 765-768
| Antecessores: Titus Manlius T.f. Torquatus II et Quintus Fulvius M.f. Flaccus II |
Consul 223 a.C.n. cum Publio Furio Sp.f. Philo |
Successores: Gnaeus Cornelius Scipio Calvus et Marcus Claudius M.f. Marcellus |
| Antecessores: Publius Cornelius L.f. Scipio et Ti. Sempronius C.f. Longus |
Consul 217 a.C.n. cum Gnaeo Servilio P.f. Gemino |
Successores: Lucius Aemilius M.f. Paulus II et Gaius Terentius C.f. Varro |