Dioecesis Orientis
Dioecesis Orientis Dioecesis Romana a Diocletiano imperatore condita erat.
Situs[recensere | fontem recensere]
Oriens Dioecesis, quae ipsa pars Praefecturae Orientis erat[1], partem imperii ad Regnum Persarum vergentem et primis annis etiam Dioecesem Aegypti continebat.
Provinciae[recensere | fontem recensere]
- Arabia
- Cilicia (postea divisa in partes duas)
- Cyprus
- Isauria
- Mesopotamia
- Osrhoene
- Libya inferior
- Libya superior
- Syria Coele
- Syria Phoenice
- Palaestina (postea divisa in partes tres)
- Theodorias (anno 528 condita)
Provinciae Aegypti anno 370 ab imperatore Valente in novam dioecesem Aegypti (vide supra) redactae sunt:
Historia[recensere | fontem recensere]
Haec regio Imperii Romani saepe reformata (vide supra) ad annum 640 manebat, cum Saraceni hanc partem expugnarent.
Administratio[recensere | fontem recensere]
Dux dioecesis aliter ac Vicarii aliarum Dioecesium Comes orientis[2] nominatus est et Antiochiae regnabat.
Comites orientis[recensere | fontem recensere]
Comites orientis inter alios et hi fuerunt:
- Quintus Flavius Maesius Egnatius Lollianus annis 330 - 335
- Flavius Felicianus, anno 335
- Fabius Aconius Catullinus Philomathius ante annum 338
- Marcus Maecius Memmius Furius Baburius Caecilianus Placidus, anno 338
- Honoratus usque ad 354[3]
- Nebridius annis 354–358[4]
- Flavius Domitius Modestus annis 358 - 362
- Flavius Eutolmius Tatianus (370 - 374)
Nexus interni
Notae[recensere | fontem recensere]
- ↑ Alexander Demandt, Geschichte der Spätantike, Monachii 1998, p. 216
- ↑ Notitia dignitatum orient. 22
- ↑ Ammianus Marcellinus XIV.1.3.
- ↑ Ammianus Marcellinus XIV.2.20.