Carolus Orff

Latinitas inspicienda
E Vicipaedia
Wikidata Carolus Orff
Res apud Vicidata repertae:
Carolus Orff: imago
Carolus Orff: imago
Nativitas: 10 Iulii 1895; Monacum
Obitus: 29 Martii 1982; Monacum
Patria: Imperium Germanicum, Res Publica Vimariana, Germania nazistica, Res publica Foederalis Germaniae, Germania

Familia

Coniunx: Liselotte Orff, Luise Rinser, Gertrud Orff, Alice Solscher

Memoria

Sepultura: Andechs Abbey
Carolus Orff et Lieselotte Holzmeister

Carolus, vulgo Carl, Orff (Monaci die 10 Iulii 1895 natus; ibidem die 29 Martii 1982 mortuus) fuit compositor et poeta Germanicus, qui textus nonnullorum operum suorum ipse fecit, linguam imprimis Bavariorum artificiosissime atque elegantissime adhibens.

Nomen, dies nativitatis mortisque et verba Latina Summus Finis in sepulcro Caroli Orff in dicta cappella dolorosa ecclesiae abbatialis Andechs inscripta sunt.

Inter dignitates ei tributas sunt titulus doctoris honoris causa Universitatis Ludovico-Maximilianeae Monacensis, Crux meritoria foederalis (Bundesverdienstkreuz) et nomen Orff asteroidi 21125 datum. Orff famosus musicus musicographusque fuit qui operam dabat etiam in theatro musicali et paedagogia renovandis.

Vita[recensere | fontem recensere]

Monaci musicae studuit et mox movebatur a musica compositorum Claudii Debussy, Arnoldi Schönberg et Ricardi Strauss, ita ut ipse notas componere inciperet. In variis theatris Germanicis symphoniacos regebat, e.g. Monaci apud Münchner Kammerspielen (annis a 1915 ad 1917), Darmstadii et Manhemii (annis a 1918 ad 1919). Anno 1920 revenit Monacum ubi discipulus Henrici Kaminsky est factus. Anno 1924 cum saltatrice Dorothea Günther scholam Günther-Schule fundavit ut docerent ibi infantes musicam, saltationem, gymnasticam artem.

Ei cordi erat ut infantes et adulescentes adducerentur ad originem musicae ipsam. Inde scripsit primam versionem libri definitivi celeberrimi praetitulati Schulwerk (1930-1933; eius editio altera annis 1950-1954 in lucem prolata est). Ibi magni momenti sunt exercitia rhythmica simplicia instrumentis percussionalibus adaptata, quae ad melodias magis magisque complicatas mutantur. Saepe et ipse instrumenta creavit. Annis a 1950 ad 1960 musicographiam docuit in Universitate musicae Monacensi. Anno 1961 caput factus est Instituti Orff Iuvavensis.

Carmina Burana et aliae res bellae[recensere | fontem recensere]

In opere eius scaenico notissimo praetitulato Carmina Burana (prima productio in scaenis anno 1937 Francofurti facta est) Orff mediaevalia carmina rustica manuscripti cuiusdam in Monasterio Burano detecti melodiis ornavit et in argumentorum seriem inseruit. Textus saeculi XIII plus minusque vulgares - plurimi latini, alii lingua theodisca mediaevali (theodisce mittelhochdeutsch) scripti - secundum genus uniuscuiusque componendi cum musica unificavit. Ita unio perfecta inter elementa et mimicae et musicae et motionum confecta est.

Carmina Burana quae dicuntur prima pars erant triptychi scaenici cuiusdam sub titulo Trionfi/Triumphi, quod Catulli Carmina (1942) et Aphroditae Triumphus (1951) sequebantur; in istis amor glorificetur. Argumenta Orff cerpebat ex Antiquitatis poematibus, e comoediis Bavaricis, e ludis mysteriorum, e fabellis popularibus.

Inter alia opera imprimis mentio hic fiat de opera magica Die Kluge (1943), de tragoedia Bavarica Die Bernauerin (1947), de tragoedia sobria Antigona (secundum Sophoclem et Fridericum Hölderlin et de comoedia Bavarica Astutuli (1953).

Opera[recensere | fontem recensere]

Orff ipse Catulli carmina et Carmina Burana et Triumphum Aphrodites ad Triptychon Triumphi coniunxit. Quod opus tripartitum nonnumquam in scaena quoque ostenditur et a saltatoribus agitur.

Pinacotheca[recensere | fontem recensere]

Bibliographia[recensere | fontem recensere]

  • Frohmut Dangel-Hofmann, Carl Orff ─ Michel Hofmann. Briefe zur Entstehung der Carmina burana, Hans Schneider, Tutzing 1990, ISBN 3-7952-0639-1.
  • Bernd Edelmann: Carl Orff. In: Katharina Weigand (ed.): Große Gestalten der bayerischen Geschichte, Herbert Utz Verlag, München 2011, ISBN 978-3-8316-0949-9.
  • Alberto Fassone: Il Grabgesang di Antigone: Orff ed il ritorno alle origini, in: Studi Musicali 19/1990, pp. 183–202.
  • Alberto Fassone: Carl Orff. Libreria Musicale Italiana, Lucca 1994; editio secunda: Lucca 2009, ISBN 978-88-7096-580-3.
  • Hellmut Flashar: Inszenierung der Antike. Das griechische Drama auf der Bühne der Neuzeit 1585–1990, München, C. H. Beck 1991.
  • Hellmut Flashar: Das Bühnenwerk Orffs im Spiegel des Briefwechsels von Carl Orff und Wolfgang Schadewaldt, in: Thomas Rösch (ed.): Text, Musik, Szene – Das Musiktheater von Carl Orff, Schott, Mainz 2015, pp. 103–111, ISBN 978-3-7957-0672-2.
  • Thrasybulos Georgiades, Zur »Antigonae«-Interpretation von Carl Orff, in: Thrasybulos Georgiades, Kleine Schriften, ed. Theodor Göllner, Hans Schneider, Tutzing 1977, pp. 227–231.
  • Lilo Gersdorf: Carl Orff, Reinbek, Rowohlt 2002, ISBN 3-499-50293-3.
  • Theo Hirsbrunner: Carl Orffs „Antigonae“ und „Oedipus der Tyrann“ im Vergleich mit Arthur Honeggers „Antigone“ und Igor Strawinskys „Oedipus Rex“. In: Thomas Rösch (ed.): Text, Musik, Szene – Das Musiktheater von Carl Orff. Schott, Mainz 2015, pp. 231–245, ISBN 978-3-7957-0672-2.
  • Harald Kaufmann: Carl Orff als Schauspieler, in: Harald Kaufmann: Von innen und außen. Schriften über Musik, Musikleben und Ästhetik, edd. Werner Grünzweig & Gottfried Krieger, Wolke, Hofheim 1993, pp. 35–40.
  • Wilhelm Keller: Carl Orffs »Antigonae«. Versuch einer Einführung, Schott, Mainz 1954.
  • Stefan Kunze: Orffs Tragödien-Bearbeitungen und die Moderne, in: Jahrbuch der Bayerischen Akademie der Schönen Künste 2/1988, pp. 193–213; editio secunda: Stefan Kunze, DE MUSICA. Ausgewählte Aufsätze und Vorträge, edd. Erika Kunze/Rudolf Bockholdt, Hans Schneider, Tutzing 1998, pp. 543–564.
  • Michael H. Kater: Carl Orff im Dritten Reich, in: Vierteljahrshefte für Zeitgeschichte, vol. 43, 1 (Januar 1995), pp. 1–35, ifz-muenchen.de (PDF).
  • Michael H. Kater: Komponisten im Nationalsozialismus. Acht Porträts, Parthas, Berlin 2004, ISBN 3-936324-12-3.
  • Michael Kugler (ed.): Elementarer Tanz – Elementare Musik: Die Günther-Schule München 1924 bis 1944, Schott, Mainz 2002, ISBN 3-7957-0449-9.
  • Horst Leuchtmann (ed.): Carl Orff. Ein Gedenkbuch, Hans Schneider, Tutzing 1985, ISBN 3-7952-0451-8.
  • Andreas Liess: Carl Orff. Idee und Werk, editio secunda: Goldmann, München 1980, ISBN 3-442-33038-6.
  • Kii-Ming Lo: Sehen, Hören und Begreifen: Jean-Pierre Ponnelles Verfilmung der „Carmina Burana“ von Carl Orff, in: Thomas Rösch (ed.): Text, Musik, Szene – Das Musiktheater von Carl Orff, Schott, Mainz 2015, pp. 147–173, ISBN 978-3-7957-0672-2.
  • Jürgen Maehder: Non-Western Instruments in Western 20th-Century Music: Musical Exoticism or Globalization of Timbres?, in: Paolo Amalfitano/Loretta Innocenti (edd.), L'Oriente. Storia di una figura nelle arti occidentali (1700-2000), Roma (Bulzoni) 2007, vol. 2, pp. 441-462.
  • Jürgen Maehder: Die Dramaturgie der Instrumente in den Antikenopern von Carl Orff. In: Thomas Rösch (ed.): Text, Musik, Szene – Das Musiktheater von Carl Orff. Schott, Mainz 2015, pp. 197–229, ISBN 978-3-7957-0672-2.
  • Hans Maier: Carl Orff in seiner Zeit, Schott, Mainz 1995; editio secunda: Hans Maier: Cäcilia. Essays zur Musik, Insel, Frankfurt am Main/Leipzig 2005, ISBN 3-458-17276-9.
  • Pietro Massa: Carl Orffs Antikendramen und die Hölderlin-Rezeption im Deutschland der Nachkriegszeit, Peter Lang, Bern/Frankfurt/New York 2006, ISBN 3-631-55143-6.
  • Godela Orff: Mein Vater und ich, Piper, München 1995, ISBN 3-492-18332-8.
  • Carl Orff und sein Werk. Dokumentation, 8 voll., Schneider, Tutzing 1975–1983, ISBN 3-7952-0154-3, ISBN 3-7952-0162-4, ISBN 3-7952-0202-7, ISBN 3-7952-0257-4, ISBN 3-7952-0294-9, ISBN 3-7952-0308-2, ISBN 3-7952-0308-2, ISBN 3-7952-0373-2.
  • Thomas Rösch: Die Musik in den griechischen Tragödien von Carl Orff, Hans Schneider, Tutzing 2003, ISBN 3-7952-0976-5.
  • Thomas Rösch: Carl Orff ─ Musik zu Skakespeares "Ein Sommernachtstraum". Entstehung und Deutung, Orff-Zentrum, München 2009.
  • Thomas Rösch (ed.): Text, Musik, Szene ─ Das Musiktheater von Carl Orff. Symposium Orff-Zentrum München 2007, Schott, Mainz 2015, ISBN 978-3-7957-0672-2.
  • Werner Thomas: Carl Orff, De temporum fine comoedia. Das Spiel vom Ende der Zeiten. Vigilia, Hans Schneider, Tutzing 1973, ISBN 3-7952-0132-2.
  • Werner Thomas: Das Rad der Fortuna ─ Ausgewählte Aufsätze zu Werk und Wirkung Carl Orffs, Schott, Mainz 1990, ISBN 3-7957-0209-7.
  • Werner Thomas: Orffs Märchenstücke. Der Mond ─ Die Kluge, Schott, Mainz 1994, ISBN 3-7957-0266-6.
  • Werner Thomas: Dem unbekannten Gott. Ein nicht ausgeführtes Chorwerk von Carl Orff, Schott, Mainz 1997, ISBN 3-7957-0323-9.
  • András Varsány, Carl Orff und die Musikinstrumente anderer Kulturen, in: Thomas Rösch (ed.): Text, Musik, Szene – Das Musiktheater von Carl Orff, Schott, Mainz 2015, pp. 175–196, ISBN 978-3-7957-0672-2.
  • Franz Willnauer (ed.), Prometheus ─ Mythos, Drama und Musik, Rainer Wunderlich Verlag Hermann Leins, Tübingen 1968.
  • Frieder Zaminer, Rhythmischer Kontrapost bei Aischylos. Über orchestral-musikalische Sprachkomposition, in: Das musikalische Kunstwerk. Geschichte -- Ästhetik -- Theorie. Festschrift Carl Dahlhaus zum 60. Geburtstag, edd. Hermann Danuser, Helga de la Motte-Haber, Silke Leopold et Norbert Miller, Laaber, Laaber-Verlag 1988, pp. 185-196.

Nexus externus[recensere | fontem recensere]