Asia austro-orientalis
Asia austro-orientalis,[1] vel austrorientalis,[2] vel etiam meridio-orientalis[3] et meridiorientalis,[4] comprehendit
- continentalis Asiae regionem nomine paeninsulae Indosinensis notam, quae ab India orientem versus et a Serica meridiem versus procedit;
- magnarum parvarumque insularum catenam, olim Indias Orientales nuncupatam, quae inter oceanos Indicum et Pacificum iacent et ab extremitate Asiae usque ad septentrionalia Australiae litora extenduntur.
Haec regio, partim continentalis, partim insularis, res publicas Birmaniam, Bruneium, Cambosiam, Indonesiam, Laotiam, Malaesiam, Philippinas, Singapuram, Thailandiam, Timoriam Orientalem, Vietnamiam comprehendit.
Limes inter Asiam et Australasiam politicus insulam Novam Guineam dividit, provincia Papua Indonesiae ad latus occidentale iacente, re publica Papua Nova Guinea ad orientale. Limes zoogeographicus, quem primus descripsit Alfredus Russel Wallace, Indias Orientales vel archipelagum Malaium permeat.
Nomina[recensere | fontem recensere]
Nomen Asiae austro-orientalis originem admodum novellum habet; anno enim 1943 socii secundum bellum mundanum gerentes, praecipue Anglice loquentes, directionem statuerunt exercituum in hac regione pugnantes nomine South East Asia Command, scilicet 'Asiae Orientalis Meridionalis Directio'. Regionem continentalem antea varia nomina designaverant, inter quae Suvarnabhumi, Chersonesus Aurea, Indosina. In regione insulari seu Indiis Orientalibus, Archipelagus Malaius et Archipelagus Philippinus separatim recognoscuntur.
Historia[recensere | fontem recensere]
Asiam austro-orientalem iam ante migrationes speciei Hominis sapientis antiquissimas alii stirpes eiusdem generis incolebant, videlicet Homo erectus et Homo floresiensis.
Notae[recensere | fontem recensere]
- ↑ Ebbe Vilborg, Norstedts svensk-latinska ordbok. Andra upplagan. Norstedts akademiska förlag, Stockholm, 2009.
- ↑ Vide speciem Lupinum austrorientalem et usum communem in Nova Roma.
- ↑ Vide "(1856)" e The Hierarchy of the Catholic Church (situs a Davide M. Cheney elaboratus) (Anglice), (1906), (2004), et permultos locos alios.
- ↑ Vide species Epizeuxem meridiorientalem et Stenophylactem meridiorientalem. Vide etiam "De Studiis Asiae Meridiorientalis," situm interretialem.
Bibliographia[recensere | fontem recensere]
- Akira Matsuyama, Traditional Dietary Culture Of Southeast Asia: its formation and pedigree. Londinii: Kegan Paul, 2003 (Paginae selectae apud Google Books)